တခါတုန္းက--------ေရဆင္းမွာ(၆)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ တတိယႏွစ္မွာသစ္ဆံုေဆာင္ အေဆာင္ မွဴးအေန နဲ႔ ဆရာဦးေအာင္ဆန္းေရာက္လာပါတယ္။ ဆရာက၊ ကင္းတားေဆာင္အေဆာင္မွဴးၿဖစ္ပီး၊ သစ္ဆံုေဆာင္ကို၊ တြဲဖက္ကိုင္ရတာပါ။ သစ္ဆံုေဆာင္မွာ ၆ လၾကာအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ သစ္ဆံုေဆာင္မွာ၊ တတိယႏွစ္အတြက္ညစာစားပြဲလုပ္မယ္္ဆိုေတာ့၊ ညစာစားပြဲအတြက္၊ ပိုက္ဆံေကာက္မယ္လုိ႔၊ အီးစီေက်ာင္းသားေတြကို၊ ေၿပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ကေက်ာင္းသားေတြဟာ၊ ပထမႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြတုန္းက၊ ညစာစားပြဲ လုပ္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔၊ ပိုက္ဆံေပးခဲ့စရာမလိုပါဘူး။ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားေတြပိုက္ဆံနဲ႔၀ယ္ထားတဲ့၊ ဆန္ေတြ၊အၿမဲလိုလိုပိုပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပိုတယ္ဆိုတာ၊ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္ေတြမွာတုန္းက၊ ဆရာဦးေအာင္ၾကည္က၊ ေက်ာင္းသားအားလံုးကို၊ ထုတ္ၿပန္ေပးပါတယ္။ တတိယႏွစ္ေရာက္ခါက်မွ၊ ညစာစားပြဲအတြက္၊ ေက်ာင္းသားေတြပိုက္ဆံေပးရမယ္ဆိုေတာ့၊ ေက်ာင္းသားေတြက၊ ပိုတဲ့ဆန္ေတြကိုေရာင္းပီး၊ ညစာစားပြဲလုပ္ေပးပါလို႔ေတာင္းဆိုၾကေတာ့၊ ဆရာက၊ ခြင့္ၿပဳပါတယ္။ ဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း၊ ညစာစားပြဲလုပ္ၿဖစ္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့။
ညစာစားပြဲတပြဲၿဖစ္ေၿမာက္ဖို႔ဆိုတာ၊ လြယ္ကူတဲ့အရာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ၊ လုပ္ဘူးသူတိုင္းသိပါလိမ့္မယ္။ အခမ္းအနားၿပင္ဆင္တာ၊ ေဖ်ာ္ေၿဖေရးစင္ၿပင္ဆင္တာ၊ သီခ်င္းဆိုမယ့္သူေတြအတြက္၊ တီး၀ုိင္းအဖြဲ႔ေတြငွားတာ၊ စားပြဲေတြ၊ ထိုင္ခံုေတြ၊ စားပြဲခင္းေတြ၊ ငွားတာ၊ ဖိတ္စာေတြၿပင္ဆင္တာ၊ စသည္ၿဖင့္ေပါ့ေလ၊ ဆပ္ေကာ္မတီေတြဖြဲ႔႔ပီး၊ လုပ္ရတာပါ။ ဒီလိုလုပ္တာေတြအစစအဆင္ေၿပဖို႔၊ အေဆာင္အတြင္း ေရးမွဴး နဲ႔ အီးစီအဖြဲ႔က၊ အနီးကပ္၊ ေစာင့္ၾကည့္ေပးပီး၊ ေက်ာင္းသားေတြမလုပ္ႏိုင္တဲ့ဟာ၊ လိုအပ္တာေတြကို၊ အေဆာင္မွဴးဆရာဆီကို၊ ေၿပာဆို၊ အေဆာင္မွဴးက၊ ၿဖည့္စြက္ေပးပါတယ္။ ဒီလိုအဖက္ဖက္ၿပည့္စံုေအာင္၊ ေက်ာင္းသားေတြ၀ိုင္း၀န္းပီး၊ ၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ၾကားက၊ အဲဒီႏွစ္ညစာစားပြဲမွာ၊ လိုအပ္ခ်က္တခုၿဖစ္လာပါတယ္။ ဒါကို၊ အေဆာင္အတြင္းေရးမွဴးနဲ႔ အီးစီအဖြဲ႔လည္းသတိမထားမိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့၊ ေဖ်ာ္ေၿဖေရးစင္ေဆာက္ပီးေတာ့၊ စင္ေပၚကိုတက္တဲ့၊ ေလွကားမလုပ္ခဲ့မိတာပါ။ အဲလို စင္ေပၚတက္မယ့္ေလွကားမရွိတာ ကို ဘယ္ေတာ့မွ သတိထားမိလည္းဆိုေတာ့၊ ပါေမာက္ခခ်ဳပ္မိန္႔ ခြန္းေၿပာေတာ့မယ္၊ စင္နားကိုေရာက္သြားမွ၊ ဟာ၊ စင္ေပၚတက္မယ့္ေလွကားလည္းမရွိဘူးဆိုဘူး၊ အဲဒီေဖ်ာ္ေၿဖေရးစင္နားက၊ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ့အခန္းထဲကေန၊ ကုတင္တလံုးထုတ္ပီး၊ စင္ေပၚကိုတက္ခိုင္းလိုက္ရပါတယ္။ လံုး၀မ်က္ႏွာပ်က္စရာၿဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကပါေမာက္ခခ်ဳပ္က၊ ဆရာၾကီးဦးတင္ႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္၊ ဆရာၾကီးကလည္း၊ ေက်ာင္းသားေတြအလုပ္မ်ားပီးေမ့ေနတတ္တာေတြကို၊ ဟာသေႏွာပီး၊ ေနာက္မၿဖစ္ေအာင္၊ ဂရုစိုက္လုပ္ကိုင္ဖို႔၊ ေၿပာဆိုဆံုးမသြားပါတယ္။ ဒါေလးက၊ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာၿဖစ္ခဲ့တဲ့အေသးအဖြဲေလးလို႔ ဆိုေပမယ့္၊ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္ခဲ့သူတေယာက္အေနနဲ႔ မေမ့ႏိုင္စရာ၊ အေတြ႔အၾကံဳ သင္ခန္းစာတခုရခဲ့ပါတယ္။ ဘာေတြကိုဘယ္ေလာက္ဘဲေကာင္းေအာင္လုပ္လုပ္၊ တေနရာရာမွာ၊ အားနည္းသြားရင္၊ အမွားဆိုတာၿဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ အမွားဆိုတာလူေတြနဲ႔ကင္းႏိုင္တဲ့အရာ မွမဟုတ္တာလို႔ ေၿပာေကာင္းေၿပာႏိုင္ပါတယ္။ အမွားလုပ္မိမွ၊ အမွန္သိလာမယ္လို႔ ေၿပာတဲ့သူေတြလည္း၊ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္၊ အဲဒီအမွားက၊ ၿပင္လို႔ရတဲ့အမွား၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို၊ ရုိက္ခတ္မွဳ နည္းတဲ့ အမွားဆိုရင္ ၿပသာနာ မဟုတ္ေပမယ့္၊ ပတ္၀န္းက်င္ကိုရုိက္ခတ္မွဳအားၾကီးတဲ့ အမွားမ်ဳိးလုပ္ခဲ့မိရင္၊ တသက္ လံုးေနာင္တရလို႔ ဆံုးေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိေနတဲ့၊ လူၾကီးေတြေၿပာေနက်စကားတခြန္းသတိရမိပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ၿဖစ္ဖို႔၊ ေနာက္လုိက္ေကာင္းၿဖစ္ရမယ္တဲ့။ ဒီစကားက၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အရာရွိေတြ၊ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြၿဖစ္သြားေတာ့မွ၊ ေၿပာတဲ့စကားၿဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အမိန္႔ဆန္တဲ့စကားပါ။
ဒီစကားေလးကို၊ ကြ်န္ေတာ္နည္းနည္းၿဖည့္စြက္ခ်င္ပါတယ္။ ဘာၾကီး၊ ညာၾကီး၊ လာၿပီး---လာၿပီး၊ ၿဖီးတတ္တဲ့၊ လူၾကီးဆိုတဲ့ အရြယ္မေရာက္ခင္၊ ေၿပာခ်င္တာပါ။ ဒီလိုပါ။
ေအာက္လက္ငယ္သားေတြခ်စ္ခင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ၿဖစ္ဖို႔၊ ေနာက္လိုက္ေကာင္းေတြ ရဲ့ စကားေတြကို တေလးတစားနားေထာင္ဆံုးၿဖတ္ပါလို႔။ ေတာင္းဆိုခ်က္တခုပါ။
လူငယ္ေတြ၊ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြဟာ၊ အေတြ႔အၾကံဳနည္းၾကတာမွန္ေပမယ့္၊ ပညာရပ္နယ္ပယ္တမ်ဳိးဆီမွာ၊ ထူးခြ်န္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႔အမွားေတြကလည္း၊ လူငယ္ေတြ အၾကံၿပဳတာေတြ ေသခ်ာနားေထာင္ ဂရုတစိုက္ လုပ္ေဆာင္ေပး မယ္ဆိုရင္၊ ေကာင္းတာေတြလည္းၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ရင္ထဲမွာရွိေနဆဲၿဖစ္တဲ့ ဟိုတုန္းကအေၾကာင္းေလးေတြပါ။
ဆက္ပါဦးမယ္----