တခါတုန္းက---------ေရဆင္းမွာ (၅)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရဆင္းစိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္ ရဲ့ လွဳပ္ရွားမွဳေတြထဲမွာ၊ ေမ့ထားလို႔မရတာ၊ တခုရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့၊ လစဥ္ ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာ၊ အေဆာင္ေတြမွာ ဓမၼစၾက္ာရြတ္ဆိုပြဲေတြပါ္။ အဲဒီဓမၼစၾက္ာရြတ္ဆိုပြဲကို၊ မသြားမေနရ၊ မတက္မေနရ မသတ္မွတ္ထားပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြ၊ မိမိတို႔ စိတ္ပါရင္သြားလို႔ရပါတယ္။ တၿခားဘာသာ၀င္ေတြၿဖစ္တဲ့၊ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြရဲ့ အစီအစဥ္ေလးေတြလည္းရွိပါေသးတယ္။ စိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္မွာ၊ အေဆာင္ ၈ ေဆာင္ရွိပါတယ္။ အေဆာင္နာမည္ေတြက၊ ေအာင္ပင္လယ္၊ သစ္ဆံု၊ လင္းဇင္း၊ ကင္းတားေဆာင္ေတြပါ။ ဒီအေဆာင္၄ေဆာင္က၊ ေယာက်ာ္းေလးေဆာင္ေတြပါ။ ၿမနႏၵာ၊ ေရန႔ံသာ၊ န၀င္း၊ ေငြေတာင္ေဆာင္ေတြကေတာ့၊ မိန္းကေလးေဆာင္ေတြပါ။ ဒီအေဆာင္ေတြမွာ၊ ဓမၼစၾက္ာရြတ္ဆိုပြဲေတြ၊ အလွည့္က်လုပ္ပါတယ္။ အဲလိုလုပ္တဲ့အခါ၊ က်န္တဲ့အေဆာင္က၊ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ သြားပီး၊ ရြတ္ဖတ္လို႔ၾကပါတယ္။ ဓမၼစၾက္ာရြတ္ဆိုပြဲေတြပီးရင္၊ အဲဒီအလွည့္က်တဲ့ အေဆာင္က၊ စားစရာ၊ ေသာက္စရာေတြလည္းေကြ်းပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနခဲ့တဲ့ သစ္ဆံုေဆာင္မွာ၊ ထူးၿခားခ်က္တခုရွိပါတယ္။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့၊ ဓမၼစၾက္ာရြတ္ဆိုပြဲမွာ၊ အေဆာင္က၊ ဘုရားအတြက္ရည္စူးပီး၊ သစ္သီးတို႔၊ မုန္႔တို႔ ကပ္ပါတယ္။ အဲလို၊ ဘုရားအတြက္၊ ရည္စူးပီးကပ္ထားတဲ့၊ မုန္႔တို႔၊ သစ္သီးတို႔ကို၊ ဓမၼစၾက္ာရြတ္ဆိုပြဲလည္းအပီး၊ တၿခားအေဆာင္က၊ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြလည္းၿပန္ပီလည္းဆိုေရာ၊ အဲဒီကပ္ထားတဲ့မုန္႔ေတြ၊ သစ္သီးေတြကို၊ ေဟး------ဆိုပီး၊ လုၾကတာပါ။ ဘယ္ေက်ာင္းသားက၊ စလိုက္လဲမသိဘူး။ အဲဒါအစဥ္အလာၾကီးလိုၿဖစ္ပီး၊ လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ တၿခားအေဆာင္ေတြမွာ၊ အဲလိုလံုး၀မလုပ္ပါဘူး။ ဘရားအတြက္လွဴထားတဲ့မုန္႔ကို၊ အဲဒီအလွဴရွင္ဘဲ၊ ၿပန္ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေဆာင္တခုတည္းမွာဘဲ၊ အဲလိုၿဖစ္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း၊ ေက်ာင္းပီးသြားေရာ၊ အဲဒီအစဥ္အလာၾကီးက်န္မေနခဲ့ပါဘူး။ အဲလိုလုပ္တာကို၊ ဘယ္ေက်ာင္းသားကမွလည္း၊ မေကာင္းဘူးမေၿပာခဲ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔၊ သစ္ဆံုေဆာင္မွာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ကာအတြင္းမွာ၊ အေဆာင္မွဴး ၃ ေယာက္ေၿပာင္းပါတယ္။ ပထမဆံုးအေဆာင္မွဴးက၊ တခါတုန္းက-------ေရဆင္းမွာ(၁) မွာ၊ ေၿပာခဲ့တဲ့၊ ဆရာဦးေအာင္ၾကည္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဘ၀က၊ ဆရာက၊ ၾသစေတ်းလ်ႏိုင္ငံ၊ Queensland တကၠသိုလ္က၊ MSc ဘြဲ႔ရပီးပါပီ။ သစ္ဆံုေဆာင္မွာ၊ အေဆာင္မွဴး ၂ ႏွစ္လုပ္ခဲ့ပီး၊ (ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀) ေနာက္တႏွစ္ေလာက္မွာ၊ NewZealand ႏိုင္ငံ၊ Massey University မွာ၊ ပညာေတာ္သင္အေနနဲ႔ ပါရဂူဘြဲ႔၊ သြားေရာက္တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဟာ၊ Entomology ဌာနမွာ၊ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပီး၊ အခုေတာ့၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္၊ ဒုတိယပါေမာကၡခ်ဳပ္ၿဖစ္ေနပါပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ႔ၾကံဳခဲ့တဲ့ အေဆာင္မွဴးေတြထဲမွာေတာ့၊ ဆရာက၊ ၿပတ္သားတိက်ပီး၊ EC အဖြဲ႔နဲ႔ေက်ာင္းသားေတြရဲ့လိုအပ္ခ်က္ေတြကို၊ အၿမဲၿဖည့္ဆည္းေပးဖို႔၊ ၾကိဳးစားေနခဲ့တဲ့ဆရာပါ။ အေဆာင္ရဲ့၊ ေငြေရးေၾကးေရး၊ စားေရးေသာက္ေရးေတြကအစ၊ ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္၊ ပါ၀င္ခြင့္ရေအာင္ လုုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့တာပါ။ ဆရာအေဆာင္မွဴးအၿဖစ္က၊ ထြက္သြားေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ၊ ဆရာ့အိမ္ကိုိ၊ အၿမဲလိုဘဲ၊ ေရာက္ၿဖစ္ၾကပါတယ္။ တတိယႏွစ္မွာေတာ့၊ အေဆာင္မွဴးအသစ္ၿဖစ္တဲ့၊ ကင္းတားေဆာင္အေဆာင္မွဴး၊ ဆရာဦးေအာင္ဆန္းေရာက္လာပါတယ္။
ဆက္ပါဦးမယ္------

Burma vs Myanmar

ေန။ Burma vs Myanmar ဘယ္လိုကြာၿခားသလဲ၊ ဘယ္ကေန ဆင္းသက္လာသလဲ၊ ဆိုတာ ေဆြးေႏြးၾကရေအာင္ဗ်ာ။

ေအာင္။ ဘာလို႔ေဆြးေႏြးခ်င္တာလဲ။

ေန။ ဒီလိုပါ။ ၿမန္မာလူမ်ဳိးတေယာက္၊ ႏိုင္ငံၿခားေရာက္ပီဆိုရင္၊ အမ်ားဆံုးေမးခံရတဲ့ေမးခြန္းက ဘာလဲ။ မင္းတို႔ႏိုင္ငံကို၊ Burma လို႔ေခၚရမွာလား၊ Myanmar လို႔ေခၚရမွာလားလို႔ေမးခံရတယ္မို႔လား။
ေနာက္တခုက၊ အခုတေလာ၊ ၿမန္မာသတင္းေတြ ႏိုင္ငံတကာမီဒီယာေတြမွာ အမ်ားၾကီးေဖာ္ၿပခံေနရတယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ၊ တခ်ဳိ႕ကက်ေတာ့၊ Burma လို႔သံုးၿပီး၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့၊ Myanmar လို႔သံုးေနၾကတယ္။ ဒီေတာ့၊
သိထားရင္ေကာင္းမယ္ထင္လို႔ပါ။ ကိုမ်ဳိးကေကာ၊ ဘယ္လို ထင္လဲ။

ေအာင္။ ဘားမားဆိုတာ၊ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးေတြေပးခဲ့တဲ့နာမည္မို႔လို႔၊ အခုလက္ရွိၿမန္မာအစိုးရ က၊ မသံုးခ်င္ေတာ့လို႔ေၿပာင္းလိုက္တာလို႔သိထားတာ။

ေန။ ၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္၊ ၿမန္မာဆိုတဲ့ စကားလံုးဆင္းသက္လာပံု က၊ေတာ္ေတာ္ေလးက်ယ္ၿပန့္တယ္။
မြန္စာေပေတြထဲမွာ၊ ပထမဆံုးေခၚေ၀ၚသံုးစြဲတာေတြ႔ရတယ္။ ၁၁၀၂ ခုႏွစ္မွာေပါ့။ အဲဒီတုန္းကအသံထြက္က၊ မာ-မ လို႔အသံထြက္တယ္။ ၿမန္မာစာေပထဲမွာ၊ ပထမဆံုးေတြ႕ခဲ့တဲ့ႏွစ္က၊ ၁၁၉၀ ခုႏွစ္မွာ။ မ-ရန္-မာ လို႔ေခၚသတဲ့။ အခ်ိန္ကာလ ၾကာေညာင္းလာတာနဲ႔အမွ်၊ အာသံေပ်ာက္ၿပီး၊ ၀ိုင္သံေၿပာင္းလာေတာ့၊ ၿမန္မာ
ၿဖစ္လာတယ္လို႔ဆိုၾကတယ္။

ေအာင္။ မြန္စာေပမွာဘဲ၊ အေစာဆံုုးသံုးစြဲခဲ့တာလား။

ေန။ မဟုတ္ဘူး။ဒီထက္ေစာတဲ့ဆိုရိုးစကားတခုရိွတယ္။ဒီေ၀ါဟာရဆင္းသက္လာပံုနဲ႔ပတ္သက္ ္ျပီး၊လူသိမ်ားတဲ့ေနာက္ေျပာရိုးစကားတခြန္းရိွတယ္။ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုကလက္ခံထားတယ္လို႔ဆိုတယ္။ျမန္မာေတြက၊ျဗဟၼာေတြက ဆင္းသက္လာတယ္ဆိုတဲ့အယူအဆေပါ့။အိႏိၵယႏိုင္ငံမွာဆို ျမန္မာႏိုင္ငံကို၊ဘ-ရက္-မ-ဒရ္ ဒါမွမဟုတ္၊ျဗဟၼာေတြေနတဲ့ႏိုင္ငံလို႔ အိႏိၵယသမိုင္းမွာ၊ရိွတယ္ဆိုတာကို၊ ၀ိကိေပးဒီးယား၊မွာေရးထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။

ေအာင္။ျဗဟၼာေတြကဆင္းသက္လာတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ခင္ဗ်ားေရာ၊လက္ခံလို႔လား။

ေန။က်ြန္ေတာ္အေနနဲ႔ေတာ့၊ခိ္ုင္လံုတဲ့ အခ်က္မရိွဘူး၊ မသိဘူးဆိုရင္၊လက္ခံဖို႔ခက္လိမ့္မယ္။ ဆိုရိုးစကားတခုကို ကိုးကားျပီးလက္ခံတာဟာ၊ အၿငင္းပြားဖြယ္ၿဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။အမ်ားစုက၊ ေရွးဘုရင္ေတြ၊ လက္ထက္ကတည္းက၊ သံုးစြဲေခၚေ၀ၚခဲ့တဲ့၊ ၿမန္မာဆိုတာကို၊ ပိုပီးၾကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္။ ဒါေပမယ့္၊ ၁၉၃၀ ေလာက္မွာ၊ ၿမန္မာႏိုင္ငံကို၊ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္ေတြက၊ ဗမာလို႔ေခၚရတာ၊ ပိုပီးသေဘာက်လို႔ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ဘားမားဆိုၿပီးၿဖစ္လာတယ္။ ဒီအေခၚအေ၀ၚက၊ ၿမန္မာႏိုင္ငံကို၊ အဂၤလိပ္အရင္နယ္ခ်ဲ႔ခဲ့တဲ့ ေပၚတူဂီေတြ သံုးခဲ့တဲ့နာမည္ေပါ့။ ဒါကိုဘဲ၊ အဂၤလိပ္ေတြကဆက္ခံၿပီး၊ ေခၚေ၀ၚခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ေတြေၿပာတာကေတာ့၊ ဗမာဆိုတဲ့စကားလံုးက၊ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုကို ပိုၿပီးကိုယ္စားၿပဳတယ္ဆိုၿပီး၊ ေၿပာတယ္။ ဒါေပမယ့္၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့၊ အဲလို မထင္ဘူး။ ၿမန္မာဘုရင္ေတြ အစဥ္အဆက္၊ သံုးစြဲလာတဲ့နာမည္ကို၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ေအာင္ရယ္၊ ဗမာလူမ်ဳိးေတြနဲ႔၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေတြကို၊ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ခဲြၿခားလိုတဲ့၊ စိတ္ေတြေၾကာင့္၊ ဒီနာမည္ကို၊ ေခၚခဲ့တယ္ထင္တာဘဲ။ ဒါေပမယ့္၊ ဒီထင္ၿမင္ခ်က္ကိုေတာ့၊ ၿမန္မာ့သမိုင္းကို၊ ေကာင္းေကာင္းႏွံ႕စပ္တဲ့၊ သမိုင္းပညာရွင္ေတြ၊ ကိုေမးၿမန္းၿပီး၊
အတည္ယူသင့္တယ္။

ေအာင္။ အဂၤလိပ္ေတြဘဲ၊ ဘားမားဆိုတာသံုးစြဲခဲ့တာလား။

ေန။ အဂၤလိပ္က၊ ဘားမားလို႔အသံထြက္တယ္။ ဂ်ပန္က၊ နယ္သာလန္စကားကို ကိုးကားၿပီး၊ ဘိရုမာဆိုတဲ့အသံထြက္တယ္တဲ့။ ဂ်ပန္မွာ ဟုိးအရင္တုန္းကလူေတြက၊ ၿမန္မာႏိုင္ငံကို၊ ဘိရုမာလို႔ အသိမ်ားၾကၿပီး၊ အခုေနာက္ပိုင္းလူငယ္ေတြက၊ ၿမန္မာလို႔သိၾကတယ္။ ေနာက္၊ တရုတ္စာေပမွာ၊ ၿမန္မာကို၊ ေရွးေရွးတုန္းက၊ မီယန္လို႔ေခၚတယ္။ အခုေတာ့၊ မီ-ယန္-တင့္ လို႔ေခၚတယ္။ တရုတ္သူငယ္ခ်င္းေတြေၿပာတာေပါ့ေနာ္။

ေအာင္။ လြတ္လပ္ေရးမရခင္က၊ ေခၚေ၀ၚသံုးစဲြခဲ့တာေတာ့၊ သိပါၿပီ၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေတာ့၊ ဘားမားဆိုတာကိုဘဲ ဆက္ပီးသံုးစြဲခဲ့တာလား။

ေန။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခ်ိန္မွာၿမန္မာႏိုင္ငံကို၊ ကိုလိုနီေတြသံုးခဲ့တဲ့ ဘားမားဆိုတာဘဲ ဆက္ၿပီးသံုးခဲ့တယ္။
အဂၤလိပ္အသံထြက္ေပါ့။ ဒီ ဘားမားဆိုတာကို၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အထိ သံုးခဲ့ပီး၊ ၁၉၈၉ ေရာက္ေတာ့၊ ၿမန္မာစစ္အစိုးရက၊ ကိုလုိနီလက္ထက္ကတည္းက၊ ေခၚလာခဲ့တဲ့နာမည္ေတြကို၊ ၿမန္မာမွဳၿပဳေတာ့တယ္။ အဂၤလိပ္အေငြ႔အသက္၊ အဂၤလိပ္ေပးခဲ့တဲ့နာမည္ကို၊ အသိအမွတ္မၿပဳႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး၊ ၿမိဳ႔နာမည္၊ ၿမစ္နာမည္၊ အဂၤလိပ္အသံထြက္တဲ့ နာမည္မွန္သမွ်ကို၊ ၿမန္မာလို၊ တိုက္ရိုက္အသံထြက္ၿပီး၊ ေခၚတယ္။ ဥပမာဆိုပါေတာ့၊ ရန္ကုန္ကို၊ အရင္တုန္းက၊ အဂၤလိပ္လို၊ Rangoon လို႔ေပါင္းတယ္။ အခု Yangon လို႔တုိက္ရိုက္ေပါင္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး၊ ဗဂိုးကို၊ အရင္တုန္းက၊ Pegu လို႔ေပါင္းတယ္။ အခု၊ Bago လို႔တုိက္္ရိုက္ေပါင္းတာမ်ဳိးေပ့ါ။ စသည္ၿဖင့္ေပါ့ေလ။

ေအာင္။ အဲဒီအခ်ိန္တည္းက၊ ဘားမားကေန၊ ၿမန္မာဆိုၿပီးၿဖစ္သြားတာေပါ့။ ဟုတ္လား။

ေန။ ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး၊ တရား၀င္နာမည္က၊ ၿမန္မာဆိုၿပီးၿဖစ္သြားတယ္။ ဒီၿမန္မာဆိုတဲ့ နာမည္ကို၊ ကုလသမဂၢအဖြဲ႔ၾကီးက၊ အသိအမွတ္ၿပဳေခၚေ၀ၚခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္၊ အေမရိကန္၊ ၿဗိတိန္၊ၾသစေတ်းလ်၊ ကေနဒါ၊ ႏို္င္ငံေတြလို၊ အဂၤလိပ္စကားေၿပာတဲ့ႏိုင္ငံေတြက၊ လက္မခံဘူး။ လက္ရွိၿမန္မာစစ္အစိုးရကို၊ အသိအမွတ္မၿပဳဘူးဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ သူတို႔ အသိအမွတ္ၿပဳၿပဳ၊ မၿပဳၿပဳ၊ ႏိုင္ငံတကာ က၊ ၿမန္မာကို၊ ဘားမားလို႔ သိထားသလို၊ ၿမန္မာလို႔လည္းသိတယ္။

ေအာင္။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ သတင္းစာတခ်ဳိ႕နဲ႔ မီဒီယာေတြမွာ၊ ဘားမားကိုသံုးတာနဲ႔ ၿမန္မာလို႔သံုးတာေတြ ရွိတယ္ေနာ္။ နာမည္က အေရးၾကီးလားဗ်။

ေန။ နာမည္ကို၊ ဘယ္လိုေခၚေခၚအေရးမၾကီးေပမယ့္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔၊ သတိထားရမယ့္၊ အခ်က္ရွိတယ္။ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ၊ ကခ်င္၊ ကယား၊ကရင္၊ ခ်င္း၊ ဗမာ၊ မြန္၊ ရခုိင္ ၊ ရွမ္း စတဲ့၊ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုးေနၾကတာမို႔လား။ ဒီေတာ့၊ ဒီလူမ်ဳိးစုေတြ အားလံုးကို၊ ကိုယ္စားၿပဳႏိုင္မယ့္၊ နာမည္ကိုသံုးတာ၊ ပိုၿပီးေကာင္းမယ္လို႔ထင္တယ္။

ေအာင္။ ဘားမားကို၊ ၿမန္မာလို႔ ေၿပာင္းတာေတာ့၊ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါ ႏုိင္ငံကို ညႊန္းတာေပါ့ေလ။ ဒါဆိုရင္၊ ၿမန္မာလူမ်ဳိးကို၊ ဘားမီးစ္ လို႔ ေခၚရာကေန၊ ၿမန္မာရီးစ္ လို႔ေခၚရမွာလား။

ေန။ ကြ်န္ေတာ္ေစာေစာကေၿပာသလိုဘဲ၊ အေခၚအေ၀ၚကအေရးမၾကီးဘူးလို႔၊ ေၿပာတယ္ေလ။ အဲလို၊ ေမးလာတဲ့ႏိုင္ငံၿခားသားေတြ ရွိလာရင္ကိုယ္ၾကိဳက္သလိုေၿဖေပါ့။

ေအာင္။ ကိုေနသာဆိုရင္ ဘယ္လိုေၿဖမလဲ။

ေန။ ကြ်န္ေတာ္သာဆိုရင္၊ ၿမန္မာလို႕ဘဲေၿဖမိမွာဘဲ။

Reference

Name of Burma/ Myanmar

Wikipedia, the free encyclopedia

တခါတုန္းက-------ေရဆင္းမွာ(၄)

ေရဆင္းစိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္၊ ေက်ာင္းသားဘ၀ ကေတာ့၊ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔လည္းၿပည့္ႏွက္ေနတာေပါ့။ ေက်ာင္းသားဘ၀အမွတ္တရေလးေတြထဲကတခုကေတာ့၊
မိန္းကေလးအေဆာင္ဘက္သြားပီး၊ညဘက္ဂီတာတီးတာပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္က၊ ဂီတာကို ေကာင္းေကာင္းမတီး တတ္ေတာ့၊ တီးတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြသြားရင္လိုက္သြားတတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက၊ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ၿဖစ္တဲ့ ထြန္းထြန္းႏိုင္က၊ ဂီတာေကာင္းေကာင္းတီးတတ္ပါ။ အဲလိုမိန္းကေလး ေဆာင္ ေတြလွည့္ပီး၊ ဂီတာတီးတဲ့အခါ၊ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြက၊ ကုိယ္နဲ႔အတန္းတူ၊ မိန္းကေလး ေတြေနတဲ့ အေဆာင္ကို သြားတီးပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့၊ အတန္းမတူေပမယ့္၊ ကိုယ္သေဘာက်တဲ့မိန္းကေလး၊ ေနတဲ့အေဆာင္ကိုသြားတီးတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႔ကေတာ့၊ မ်ားေသာအားၿဖင့္ကေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတန္းတူ၊ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေနတဲ့၊ ေငြေတာင္အေဆာင္ကို၊ သြားပီး၊ ဂီတာတီးၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဒီေန႔ဂီတာလာတီးမယ္ဆိုရင္၊ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြကို၊ ၾကိဳပီး၊ ဒီေန႔၊ ငါတို႔လာခဲ့မယ္လို႔ ေၿပာလိုက္ရင္၊ သူတို႔က၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သီခ်င္းဆိုေနတဲ့အခ်ိန္၊ အေဆာင္ထဲကေန၊ လက္ဘက္သုပ္တို႔၊ ခ်ဳိခ်ဥ္တို႔
ကို ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေတြနဲ႔ ပစ္ပီးေပးတတ္ပါတယ္။ မိန္းကေလးအေဆာင္ေတြက၊ ညေန ၆ နာရီဆိုပိတ္ပါတယ္။
ညေန ၆ နာရီေက်ာ္သြားရင္၊ အေဆာင္အၿပင္ကို ထြက္ခြင့္မရွိပါဘူး။ မုန္႔ေတြ အဲလိုပစ္ေပးတာကို၊ အေဆာင္မွဴး မသိေအာင္လုပ္ရတာပါ။ သူတို႔အားေပးေနတယ္ဆိုတာ၊ ဂီတာလာတီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ သိေအာင္၊ အေဆာင္ေပၚကေန၊ ဟုိေလ်ာက္၊ ဒီေလ်ာက္လုပ္ၿပပါတယ္။ အဲလိုလုပ္ေနတာၿမင္ေနရင္၊ က်ိန္းေသပီ၊ သူတို႔နားေထာင္ေနတယ္ဆိုတာ။
ပီးေတာ့ဂီတာတီးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ထဲက၊ သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ၊ တေယာက္ေယာက္က၊ သူၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးနားေထာင္လို႔ ရေအာင္၊ ဒီသီခ်င္းကေတာ့၊ အခန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္က၊ ဘယ္သူ႔အတြက္ ဘယ္သူက၊ ဆိုတာပါလို႔ ေအာ္ေၿပာပီးလည္း၊ ဆိုတတ္ပါေသးတယ္။ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း၊ ဂီတာလာတီးတဲ့အဖြဲ႔ေတြ ၂ ဖြဲ႔ ၃ ဖြဲ႔ ဆံုေနတတ္ပါေသးတယ္။ အဲလိုဆံုေနရင္၊ တဖြဲ႔ပီးမွ၊ တဖြဲ႔က ဆိုပါတယ္။ အလွည့္ေပးတဲ့သေဘာေပါ့။ အဲဒီအဖြဲ႔ထဲမွာ၊ အေကာင္းဆံုးဆိုႏိုင္တဲ့ သူပါလာရင္၊ မိန္းကေလးေတြက၊ အဲဒီအဖြဲ႔ကိုဘဲ အားေပးတတ္ပါတယ္။ ည ၁၂ နာရီ ၁ ခ်က္ေလာက္အထိ ဆိုပီးတီးပီးရင္၊
ကိုယ့္အေဆာင္ကိုယ္ၿပန္လာၾကပါတယ္။ အဲလိုဆိုပီးသြားလို႔ ၿပန္လာရင္၊ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ထံုးစံအတိုင္း၊ အေဆာင္မေရာက္ခင္၊ အေဆာင္နားက၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ၊ ၀င္စားၾကပါေသးတယ္။
ဆက္ပါဦးမယ္---

Interview Section (1)

ဒီက႑မွာ၊ ႏိုင္ငံၿခားေရာက္ၿမန္မာလူငယ္၊ လူရြယ္ေတြရဲ့ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳအေၿခအေနေတြကို၊ ေရးသားသြားဖို႔ ရွိပါတယ္။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ NHK ေရဒီယို ဂ်ပန္ ၿမန္မာ ဌာနမွာ Announcer လုပ္ေနတဲ့ မသန္းသန္းခင္ ကို၊ သူ႔ရဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ မွာ၊ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတာေတြကို၊ ေမးေတာ့၊ မသန္းသန္းခင္ က၊ ဒီလိုေၿပာၿပပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ မသန္းသန္းခင္ ရဲ့ ခြင့္ၿပဳခ်က္ၿဖင့္၊ သူေရးသားထားေသာ၊ စာကို၊ ေဖာ္ၿပပါသည္။ Blogger ရဲ့အေတြးအေခၚေတြလံုး၀မပါ၀င္ပါ။)

ၿမန္မာႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားအားလံုး မဂၤလာပါရွင္---
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ပီး၊ သန္း သိတာေလးေတြ ကို၊ ေရးေပးပါလားဆိုၿပီး၊ ေၿပာလာတာနဲ႔ သန္းသိတဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ ေၿပာၿပေပးမယ္ေနာ္။ သန္းက၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကစၿပီး၊ ဂ်ပန္မွာ ပညာသင္ရင္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ ပထမဦးဆံုး၊ ဂ်ပန္ကို၊ ေရာက္ခါစက၊ ေတာ္ေတာ္ၾကီးစိတ္ညစ္ခဲ့ရတယ္။ ဂ်ပန္မွာက၊ ဘာပစည္းမဆိုေစ်းၾကီးလွတယ္။ ေက်ာင္းလခလည္းေစ်းၾကီးတယ္။ အိမ္လခ လည္းေစ်းၾကီးတယ္။ ရထားခ၊ ကားခ၊ ထမင္းဖိုး၊ အ၀တ္အစား၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့ေနာ္။ ဂ်ပန္မွာက၊ လူတိုင္းက ႏိုင္ငံၿခားသားဆိုရင္ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားၾကတာေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ရထားစီးတဲ့ အခါတိုင္း ၊ လူေတြက ႏိုင္ငံၿခားဘာသာစကား ေၿပာေနတဲ့ သူဆိုရင္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုၾကည့္ၾကတာေလ။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္းလည္း၊ ၁ ေယာက္ နဲ႔ ၁ ေယာက္၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ဆိုသလိုဘဲ၊ ေကာင္းတဲ့ပစည္းေတြကိုင္၊ ေစ်းၾကီးတဲ့ နာမည္ၾကီးတဲ့ အ၀တ္အစား၊ လက္ကိုင္အိတ္၊ ဖိနပ္၊ လက္
၀တ္လက္စား၊ နာရီ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ၀ယ္ၾက သံုးၾကတာေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္၊ ရထားစီးတဲ့ အခါတိုင္း၊ တန္ဖိုးသက္သာတဲ့ အ၀တ္အစား၊ ပစည္းေတြ ၀တ္တဲ့သူဆိုရင္၊ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္။ ဥပမာ၊ သန္းက၊ ဂ်ပန္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမွာ၊ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက၊ ကုမၼဏီတခုမွာ၊ အလုပ္ေလ်ာက္ဖို႔ သြားခဲ့တယ္။ ကုမၼဏီပိုင္ရွင္က၊ ခ်က္ခ်င္းဘဲ၊ ဒီအ၀တ္အစားမ်ဳိးနဲ႔ဆိုရင္၊ သူ႔ရဲ့ ကုမၼဏီမွာအလုပ္မခန္႔ႏိုင္ဘူးလို႔ ေၿပာခဲ့တယ္ေလ။
ဂ်ပန္မွာက၊ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္၊ ေနရာေပၚမူတည္ၿပီး၊ ၀တ္ခြင့္မရွိတဲ့ အ၀တ္အစားမ်ဳိးဆိုတာရွိတယ္။ ဒီမွာက၊ ကုမၼဏီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာက၊ အမ်ဳိးသားဆိုရင္၊ Suit နဲ႔ ရွပ္အက်ၤီ၊ Necktile တပ္ရတယ္။ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊး အရွည္ထားခြင့္မရွိဘူး။ ဆံပင္အရွည္ထားခြင့္ မရွိဘူး။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ အလုပ္တက္ခြင့္မရွိဘူး။ အမ်ဳိးသမီးဆိုရင္၊ အေကာင္းဆံုးက စကဒ္ နဲ႔ Suit ကို၀တ္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ကုမၼဏီေတြမွာက၊ ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ Suit ဆိုရင္လက္ခံတဲ့ ေနရာရွိတယ္။ စေတာ့ကင္ (Stocking)၀တ္ရတယ္။ အ၀တ္အစားရဲ့အေရာင္က၊ အနက္၊ နက္ၿပာ၊ ေခ်ာကလက္၊ အသားေရာင္ေတြကို ၀တ္ရင္ပိုေကာင္းတယ္။ သန္းလုပ္ခဲ့တဲ့ကုမၼဏီမွာ၊ ပိုင္ရွင္က၊ တနလၤာေန႔ က ေသာၾကာေန႔ထိကို၊ စကဒ္နဲ႔ Suit ၀တ္ခုိင္းတယ္။ ဖိနပ္အနက္ေရာင္၊ လက္ကိုင္အိတ္ အနက္ေရာင္ ကိုင္ရတယ္။ တနလၤာေန႔ ကေသာၾကာေန႔ထိ၊ ၀တ္တဲ့ Suit နဲ႔ ဖိနပ္၊ အိတ္ေတြဟာ၊ လံုး၀မတူေစရဘူး။ စေနေန႔ ၁ ရက္ဘဲ၊ ေဘာင္းဘီရွည္ေပး၀တ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သန္းက အဲဒီကုမၼဏီမွာ ၁ ႏွစ္စာခ်ဳပ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ခဲ့တာ၊ ရတဲ့လစာအားလံုး၊ အ၀တ္အစားဖိုးနဲ႔ ေလာက္ေတာင္မေလာက္ခဲ့ဘူး။ ပိုင္ရွင္က၊ အလုပ္မ၀င္ခင္ေန႔မွာ၊ သူကိုယ္တိုင္ သန္းကို၊ ကုမၼဏီနားမွာ ရွိတဲ့ ဆိုင္ကို ေခၚသြားၿပီး၊ ရုံးတက္မယ့္ေန႔မွာ ၀တ္ရမယ့္၊ Suit ေတြကို ေရြးၿပီး၀ယ္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ လကုန္တဲ့အခါတိုင္း၊ သန္းရဲ့ လစာထဲက ႏွဳတ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္၊ မနက္ ၉ နာရီ က၊ ညေန ၆ နာရီအထိ၊ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္လို႔ ရတဲ့ လစာက၊ ရုံးတက္ဖို႔ ၀ယ္ရတဲ့ Suit ဖိုးနဲ႔ကုန္သြားေတာ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သန္းမွာ၊ စားစရာ၀ယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္၊ ဒီအလုပ္ကို မိတ္ဆက္ေပးတဲ့၊ သန္းရဲ့ ဆရာရဲ့ မ်က္ႏွာကိုေထာက္ရတာမို႔လို႔၊ ပထမ ကတိေပးထားတဲ့ ၁ ႏွစ္ကိုေတာ့၊ သည္းခံၿပီးၾကိဳးစားလုပ္ခဲ့ရတာ။ အဲဒီတုန္းက ပင္ပန္းခဲ့တာေတြကေတာ့၊ ေၿပာၿပရရင္၊ အားလံုးစိတ္မေကာင္းၿဖစ္ကုန္ၾကမွာစိုးလို႔၊ မေၿပာၿပေတာ့ဘူးေနာ္။ အဲဒီတုန္းကဆိုရင္၊ မနက္တိုင္း
ရုံုးကိုမသြားခ်င္ခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ သန္းရဲ့ေဖေဖ က၊ ကိုယ္ေပးထားတဲ့ကတိ ၁ ခုကို၊ ေသတဲ့အထိမဖ်က္ရဘူး။ ကတိဆိုတာ၊ တည္မွဘဲေကာင္းတာ ဆိုၿပီးငယ္ငယ္ကေလးထဲက ေၿပာၿပခဲ့တာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ကိုေတာ့၊ ၾကိဳးစားခဲ့တာေပါ့။ ၁ ႏွစ္လည္းၿပည့္ေရာ၊ ပိုင္ရွင္က သေဘာက်ၿပီး၊ လခေတြ အမ်ားၾကီးတိုးေပးေပမယ့္၊ သန္းက ဆက္မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုၿပီးၿငင္းခဲ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့၊ သန္းရဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေလးတခုအၿဖစ္နဲ႔သိမ္းထားခ်င္လို႔ပါ။ ပုိင္ရွင္ကေတာ့၊ သူက သန္းကို ဒီ ၁ႏွစ္ထဲမွာ၊ အလုပ္ကိစ အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုတတ္ေအာင္သင္ထားေပးၿပီးမွ၊ အလုပ္ကထြက္မယ္ဆိုေတာ့၊ စိတ္ေတြဆိုးၿပီး ဆူေတာ့တာဘဲေလ။
သန္းအေနနဲ႔ အလုပ္တခုကို၊ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔လုပ္ခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ရွင္အမ်ဳိးသမီးက၊ အပ်ဳိၾကီးလည္းၿဖစ္၊ ေဒါသကလည္းၾကီးဆိုေတာ့၊ ေန႔တိုင္းရုံးမွာဆိုရင္၊ ၀န္ထမ္းတိုင္းက၊ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန႔္နဲ႔ အလုပ္ကို လုပ္ေနရတာ။ ဘယ္ေတာ့ စိတ္ဆိုးၿပီးထေအာ္မလဲဆိုတာကို၊ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေလ။ စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဂ်ပန္မွာက၊ အလုပ္ကေန ထြက္မယ္ဆိုရင္လည္း၊ အနည္းဆံုး ၁ လေလာက္ၾကိဳၿပီး အရာရွိဆီမွာ စာတင္ရတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္မို႔၊ ဘယ္ေတာ့က်ရင္ အလုပ္ထြက္မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ ေရးၿပီးေတာ့ေၿပာၿပရတယ္။ သန္းရဲ့အေတြ႔အၾကံဳေလးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့၊ ဘယ္လို ခံစားရတယ္ဆိုတာလည္းေၿပာၿပအံုးေနာ္။ ဒီေန႔ ဒီရက္အထိ၊ သန္းအတြက္ ကေတာ့၊ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘာအလုပ္ကိုဘဲလုပ္လုပ္၊ ဘယ္သူနဲ႔ဘဲ ေတြ႔ေတြ႔၊ ေန႔တိုင္းအေတြ႔အၾကံဳအသစ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးရတယ္။ ပညာလည္းရတယ္ေလ။ ေနာင္လည္းဒီထက္ပိုၿပီး၊ ေလ့လာရမယ့္ပညာေတြ အမ်ားၾကီးဘဲက်န္ေသးတယ္ေနာ္။ သန္းလည္းၾကိဳးစားပါ့မယ္။ အားလံုးလည္းၾကိဳးစားပါေနာ္။
အားလံုး--- အားလံုး ကို ခင္တတ္တဲ့----

သန္းသန္း
၃၊ ၁၀၊ ၂၀၀၇

တခါတုန္းက-------ေရဆင္းမွာ(၃)

ကြ်န္ေတာ့္၊ partner ေက်ာင္းစေရာက္တဲ့ေန႔က၊ အသားၿဖဴၿဖဴ၊ လူပံုက ႏုႏု နဲ႔ ၊ အသက္သိပ္မၾကီးဘူးထင္ရတဲ့၊ လူငယ္တစ္ေယာက္ကိုေတြ႔တာနဲ႔၊ partner က၊ ေဟ့ေကာင္၊ မင္းဘယ္ၿမိဳ႔ကလည္း၊ ဘာလဲနဲ႔ သြားေမးတယ္တဲ့။ အဲလိုလဲေမးလိုက္ေရာ၊ အဲဒီလူ ရဲ့ ေဘးနားမွာရပ္ေနတဲ့ စားပြဲထိုးမွွဴးဦးၾကာညြန္႔က၊ "ေဟ့ေကာင္၊ ဒါေက်ာင္းသားမဟုတ္ဘူး၊ ဆရာကြ" လို႔ ေၿပာလိုက္ေတာ့မွ၊ "ဟာ---ဟုတ္လား၊ဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္မသိလို႔ပါ၊" ဆိုပီးေတာင္းပန္လိုက္ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း၊ က အဲလိုမ်ဳိးပါ။ ဒါနဲ႔ ေစာေစာကစကားၿပန္ဆက္ရအံုးမယ္။ Mass Meeting လုပ္ၿပီး၊ အေဆာင္ေတြရဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းသာေတြရဲ့ welfares ေတြလုပ္ဖို႔ ေက်ာင္းသားေတြထဲက၊ အေဆာင္အတြင္းေရးမွဴးနဲ႔ အေဆာင္ EC ေတြ ေရြးၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္ေက်ာင္းသားကို၊ ေရြးမယ္ဆိုတာ မဲေပးၾကျပီး၊ မဲအမ်ားဆံုးရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို၊ ေရြးခ်ယ္ၾကရတာပါ။ ေက်ာင္းသားေတြ ရဲ့
ေရြးခ်ယ္မဳွမွာေတာင္၊ ဒီမိုကေရစီနည္းလမ္းက်က် နဲ႔ ေရြးႏိုင္တာကို၊ ဒါကိုၾကည့္ရုံနဲ႔ ကို သိႏိုင္ပါတယ္။ အဲလိုနဲ႔ EC အလုပ္အမွဳေဆာင္ေတြေရြးၿပီးသြားေတာ့၊ အဲဒီထဲကမွ အေဆာင္အတြင္းေရးမွဴးေရြးၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ သစ္ဆံုေဆာင္အတြင္းေရးမွဴးကေတာ့၊ ကိုေတဇ၀င္းကို၊ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အေဆာင္သာယာေရးေကာ္မတီမွာ၊ နာယကအေနနဲ႔ ပါေမာကၡ တေယာက္ကို၊ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးအဖြဲ႔ က
ေရြးခ်ယ္ပါတယ္။ ဥကၠဌကေတာ့၊ အေဆာင္မွဴးၿဖစ္ၿပီးေတာ့၊ အဖြဲ႔၀င္ေတြက၊ အေဆာင္နည္းၿပေတြနဲ႔၊ ေက်ာင္းသားေတြ ၿဖစ္ပါတယ္။ ပထမႏွစ္အတြက္ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ အေဆာင္သာယာေရးေကာ္မတီ၀င္ေတြနဲ႔
အေဆာင္အတြင္းေရးမွဴးေတြရဲ့တာ၀န္ေတြက၊ အေဆာင္မွာ၊ အခမ္းအနားက်င္းပတာတို႔၊ ပြဲလမ္းသဘင္တို႔ က်င္းပတာတို႔၊ အားကစားပြဲေတြက်င္းပတာတို႔၊ အစားအေသာက္နဲ႔ပတ္သက္တာတို႔၊ စသည္ၿဖင့္ေပါ့ေလ၊ အေဆာင္နဲ႔သက္ဆို္င္တဲ့ကိစေတြမွာဦးေဆာင္ၿပီးလုပ္ေပးၾကရတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့၊ ကိုေတဇ
၀င္းဟာ၊ ေအးေဆးတိက်ၿပီး၊ အရာရာကိုစိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔လုပ္ကိုင္တတ္သူတစ္ေယာက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့
ေရြးခ်ယ္မွဳကမွန္တယ္လို႔ေၿပာရပါမယ္။ ပထမႏွစ္က၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ၿပီးေၿမာက္သြားၿပီး၊ သစ္ဆံုေဆာင္ မွာ၊ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတဟာ၊ ညီအကိုခင္မင္မွဳ ေတြရခဲ့ၾကတာပါ။ အခုဒီအခ်ိန္မွာ၊ ကြ်န္ေတာ္ဟာ၊ မေတြ႔တာၾကာၿပီၿဖစ္ေနတဲ့၊ တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကိုၿပန္ေတြ႕ၿပီး၊ စကားေတြ၀ိုင္းဖြဲ႔လို႔၊ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာတုန္းကလို၊ ၿပန္ေၿပာခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြၿဖစ္ေနမိပါတယ္။
ဆက္ပါဦးမည္------