ကြ်န္ေတာ့္မွာအခက္အခဲေတြၾကံဳလာခဲ့ရင္၊ ေဖေဖ့ရဲ့အေတြး အေခၚေတြ၊ ေဖေဖငယ္စဥ္တုန္းကၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရ တာေတြစဥ္းစားမိရင္၊ ဒီအခက္အခဲေတြကိုေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့တာ ခ်ည္းဘဲ။ ေဖေဖကသာမန္လူ၊ အညတၾတတေယာက္ပါ။ နာမည္ေက်ာ္ၾကားလူသိမ်ားတဲ့၊ သူတေယာက္မဟုတ္ ခဲ့ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ့္ကိုပြင့္ၿဖဴၿမိဳ႔မွာေမြးခဲ့တာတဲ့။ ကေလးဘ၀ကြ်န္ေတာ္တို႔မမွတ္မိတာေတြ ကို၊ ေမေမကၿပန္ေၿပာ ၿပတတ္ပါတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက၊ ေတာင္သာၿမိဳ႔နယ္မွာရွိတဲ့ရြာေလး ၂ ရြာမွာေမြးဖြားခဲ့ၾကပါတယ္။ မိဘေတြ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့အဲဒီရြာ ေလး ၂ ရြာကို၊ မေရာက္ၿဖစ္တာေတာင္ၾကာခဲ့ပါပီ။ ဟုိတုန္းကေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ့္အဖိုးအဖြား ေတြရွိေတာ့၊ ပံုမွန္ေရာက္ၿဖစ္ခဲ့ေပမယ့္၊ အခုေတာ့မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖရဲ့အေဖ၊ ကြ်န္ေတာ္ တို႔အဖိုးနာမည္က ဦးဘခိုင္တဲ့၊ အေဖရဲ့အေမ၊ ကြ်န္ေတာ့္အဖြားနာမည္က၊ ေဒၚညိဳ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမ ေတြ က၊ အဖြားကို အေမ ညိဳလို႔ေခၚၾကတယ္၊ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ေပါ့။ အဖြားလို႔တခါမွမေခၚဘူးဘူး။ အဖိုးကိုေတာ့၊ ၿမင္ေတာင္ မၿမင္ဘူးလိုက္ပါ။ ဂ်ပန္ေခတ္ေပါ့၊ ကြ်န္ေတာ့္အေဖကိုေမြးပီး၊ ၁ ႏွစ္သားမေရာက္ခင္ေလာက္မွာ၊ အဖိုးကစီးပြား ရွာဖို႔ဆိုပီး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ၊ ၿမိဳ႔တက္ပီးကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္လုပ္ဖို႔အသြား၊ အဂၤလိပ္ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ကဗံုးက်ဲတဲ့အထဲ ပါသြားပီး၊ ဆံုးသြားတာလို႔အဖြားရဲ့ညီမ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကိုေၿပာၿပတယ္။ အေမညိဳကေတာ့၊ သူမ်ားေတြဘယ္ ေလာက္ေလာက္ေၿပာေၿပာ၊ ကြ်န္ေတာ့္အေဖ ၅ ႏွစ္သားေလာက္ေရာက္တဲ့အထိ၊ အေဖ့ကို ခ်ီပီး၊ အဖိုးၿပန္လာႏိုး ႏိုးနဲ႔၊ ရြာထိပ္ကသြား သြားေစာင့္ခဲ့တယ္တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္တို႕ငယ္ငယ္တုန္းက၊ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုရင္၊ အေမညိဳရွိတဲ့ရြာေလးကိုအၿမဲတမ္းေရာက္ ပါတယ္။ ႏွစ္တိုင္းေပါ့။ ရြာထဲကို၀င္လိုက္ရင္၊ ေၿမနံ႔သင္းသင္း၊ တမာန႔ံသင္းသင္း၊ ႏြားေခ်းနံ႔သင္းသင္းရတယ္။ တခါတေလ၊ ခပ္စပ္စပ္ေလးမိုးရြာထားတဲ့ေန႔ဆိုရင္၊ ႏြားေခ်းနဲ႔တမာနံ႔ နဲ႔ေရာေနတဲ့အန႔ံရတယ္။ ဒီအနံ႔မ်ဳိးဂ်ပန္ မွာမရဘူး။ တခါတေလ၊ ဂ်ပန္မွာရထားစီးရင္းေက်ာင္းသြားလို႔၊ ရထားေပၚမွာ၊ ေရေမႊးန႔ံရရင္၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ႏြားေခ်းနဲ႔ တမာနဲ႔ေရာေနတဲ့၊ အန႔ံကိုဘဲသတိရမိတယ္။ အဖြားကိုသတိရလို႔ပါ။
ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္လို႔ရြာကိုေရာက္ရင္၊ အသားေတြကမည္းေၿခာက္ပီး၊ ေခါင္းေလးတဆတ္ဆတ္တုန္ေန တဲ့၊ အဖြားကိုေတြ႔ရေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမေကာင္း။ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူလာေနပါလို႔၊ ေၿပာေပမယ့္၊ သူေမြး ဖြားခဲ့တဲ့ေၿမ၊ အဖိုးေနခဲ့တဲ့ရြာေလးကေန၊ မခြဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္၊ တခါတေလေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီလာလည္ ပါတယ္။ အဖိုးဆံုးသြားေတာ့၊ အဖိုးရဲ့လယ္ေတြယာေတြကို၊ အဖိုးရဲ့ညီ၊ ကြ်န္ေတာ့္အဖြားညီမရဲ့၊ ေယာက်ာ္းက၊ ဦးစီးပီး လုပ္ပါတယ္။ ရြာကိုေရာက္လို႔၊ သူမ်ားေတြႏြားစာရိတ္၊ ႏြားစာေကြ်း၊ ေရခပ္၊ ထင္းေခြ၊ အလုပ္ေတြလုပ္ ေနတာၿမင္ရေတာ့၊ ေဖေဖငယ္ငယ္တုန္းက၊ ဒါေတြလုပ္ခဲ့ရတာပါလားလို႔၊ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ ဒီအလုပ္ေတြ လုပ္ရင္းနဲ႔၊ ဘြဲ႔ရေအာင္၊ ပညာတတ္ေအာင္၊ ေဖေဖလုပ္ခဲ့ရတာပါလားလို႔ေတြးမိတယ္။ ေဖေဖတို႔ငယ္ငယ္တုန္း က၊ ရြာမွာအထက္တန္းေက်ာင္းမရွိေသးဘူးတဲ့။ ၿမင္းၿခံမွာအထက္တန္းေက်ာင္းသြားတက္ရတယ္။ ေက်ာင္းက ၿပန္လာရင္၊ ရြာကအလုပ္ေတြလုပ္။ ေဖေဖ့မွာညီအရင္း၊ ညီမအရင္းေတြမရွိေပမယ့္၊ အဖိုးေလးကေမြးတဲ့ကေလး ေတြက၊ အေဖ့ရဲ့ညီအရင္း၊ ညီမအရင္းေတြလိုဘဲ။ ကြ်န္ေတာ္တိုိ႔ရဲ့၊ ဦးေလးအရင္း၊ အေဒၚအရင္းေတြလိုဘဲ၊ ခ်စ္ ၾကတယ္။
အေမညိဳက၊ ေဖေဖ့ကို၊ လူေလးလို႔ေခၚတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုက်ေတာ့၊ ကိုေနတဲ့။ ကိုေနဆိုတာ၊ သူငယ္ခ်င္း ေတြက၊ စပီးေခၚခဲ့တာမဟုတ္။ အဖြားက၊ စပီးေခၚခဲ့တာပါ။ အဖြားေခၚခဲ့တဲ့ကိုေနဆိုတဲ့နာမည္ကိုၾကိဳက္လို႔၊ စိုက္ ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့၊ ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ၊ ကိုေနလို႔ေပးလိုက္မိတယ္။ အဲဒါနဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုေနဆိုတာ၊ ဘယ္သူလဲေမးရင္း၊ ကြ်န္ေတာ္မွန္းသိသြားေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို၊ ကိုေနလို႔ေခၚၿဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ထားလိုက္ပါေတာ့။ အဖြားအေၾကာင္းဘဲဆက္ေၿပာပါရေစ။
ဆင္းရဲတဲ့ရြာေလးတရြာမွာ၊ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့အဖြား၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကပညာမတတ္ေပမယ့္၊ ကိုယ့္သားကို၊ ပညာတတ္တေယာက္ၿဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့အဖြား------ အဖြားရဲ့စိတ္ဓါတ္၊ အဖြားရဲ့သတၱိအံ့မခန္းပါဘိ။ သူ မ်ားေၿပာသမွ်၊အထြန္႔တက္ေလ့မရွိ။ သူမ်ားအေၾကာင္းမေၿပာ။ ေၿပာလာရင္၊ စာနာစိတ္နဲ႔၊နားေထာင္ေပးတတ္ တဲ့၊ ကြ်န္ေတာ့္အဖြား၊ သူခ်စ္တဲ့ေၿမမွာ၊ ေခါင္းမခ်သြားခဲ့ရပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရွိတဲ့၊ ရန္ကုန္ကိုလာလည္ရင္း၊ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မွာေပါ့၊ ၈၈ အေရးအခင္းေတြၿဖစ္ပီးသိပ္မၾကာခင္၊ ကြ်န္ေတာ္ ၁၀တန္းေၿဖပီးကာစ၊ အဖြားဆံုးသြား ပါတယ္။ ေန႔တိုင္းသတိမရေပမယ့္၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာအခက္အခဲေတြရွိလာရင္၊ အဖြားကိုေၿပးပီး၊ သတိရမိတယ္။ အဖြားအေၾကာင္းစဥ္းစားမိလုိက္ရင္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခက္အခဲေတြက၊ သာမညပါ။
ဆက္ပါဦးမယ္----------
Wednesday, February 20, 2008
Sunday, December 2, 2007
တခါတုန္းက-------ေရဆင္းမွာ(၇)
အေဆာင္အေၾကာင္းေတြခ်ည္းဘဲေၿပာေနရတာ၊ ဖတ္ေနရတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့မသိ၊ ေရးေနတဲ့သူကေတာ့၊ အိပ္ေတာင္အိပ္ခ်င္လာဘီ။ သူငယ္ခ်င္း ေတြအေၾကာင္းဘဲေၿပာေတာ့မယ့္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ၊ ေက်ာ္ေဌး ၂ ေယာက္ရွိပါတယ္။ တေယာက္ကေတာ့၊ သာစည္ၿမိဳ႔က၊ လာတဲ့ေက်ာ္ေဌးဆိုေတာ့၊ သူ႔ကို၊ သာစည္ေက်ာ္ေဌးလို႔ေခၚပါတယ္။ တေယာက္က၊ စကိုင္း က လာတဲ့ေက်ာ္ေဌးဆိုေတာ့၊ သူ႕ကို၊ စကိုင္း ေက်ာ္ေဌးလို႔ေခၚၾကတယ္။ သူတို႔မွာ တၿခားနာမည္ေတြလည္းရွိပါတယ္။ သာစည္ေက်ာ္ေဌးကိုက်ေတာ့၊ ေရခဲစိမ္ေက်ာ္ေဌးဆုိပီး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက စေနာက္ပီးေခၚၾကပါတယ္။ တကယ္ေရခဲစိမ္ခဲ့ရတဲ့အၿဖစ္မ်ားရွိေနလို႔လား--------။ သိခ်င္ရင္၊ ဘေလာ့ဂါ ကိုေန ဆီကိုအီးေမးလ္နဲ႔လွမ္းေမးႏိုင္ပါတယ္။ အခုေတာ့၊ ေမာင္ေက်ာ္ေဌးတၿဖစ္လဲ၊ ဦးေက်ာ္ေဌး၊ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံမွာ၊ MSc တက္ေနပါေလရဲ့။ သူ႔အေၾကာင္းေရးေတာ့၊ ေက်ာင္းတုန္းကအေၾကာင္းေလး၊ သြားသတိရမိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀၊ ေမာင္ေက်ာ္ေဌးတုန္းက၊ ရန္ကုန္သူတေယာက္ကို၊ ၾကိဳက္မိပါေရာ။ လူငယ္တုိ႔ဘာ၀ေပါ့။ ဒါေပမယ့္၊ ရည္းစားစကားက်ေတာ့၊ မေၿပာ၀ံ့ဘူး။ ဒါနဲ႔သူငယ္ခ်င္းေကာင္း၊ ေမာင္ဖိုးခြ်န္(ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စု)၊ က၊ ရည္းစားစကားသြားေၿပာဖို႔၊ ေၿမွာက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲလိုလဲေၿမွာက္ေပးေရာ၊ ေမာင္ေက်ာ္ေဌး၊ ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ၊ ရည္းစားစကားသြားေၿပာမယ္ဆိုပီး၊ ရန္ကုန္သူရွိရာ၊ ေငြေတာင္ေဆာင္ကို၊ သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္၊ တေယာက္တည္း၊ ရည္းစားစကားမေၿပာရဲလို႔တဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔၊ သူငယ္ခ်င္း၊ ကိုသန္းေအာင္ကို၊ အေဖာ္ေခၚသြားပါတယ္။ ကိုသန္းေအာင္လည္း၊ သူမွ မလိုက္ရင္၊ ငိုေတာ့မယ့္အတိုင္း၊ (အခ်စ္ေရာဂါတက္ေနတဲ့)၊ ၿဖစ္ေနတဲ့၊ ေမာင္ေက်ာ္ေဌးကို မၾကည့္ရက္တာနဲ႔ဘဲ၊ အေဖာ္လုိက္သြားခဲ့ပါတယ္။
ေငြေတာင္ေဆာင္လည္းေရာက္ေရာ၊ အေဆာင္သူ၊ မေရႊထားကိုေတြ႔ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ အေဆာင္က၊ အေဒၚၾကီးတေယာက္ကို၊ေၿပာလိုက္ေတာ့၊ အေဒၚၾကီးလည္းသြားေခၚေပးရွာပါတယ္။ အဲ---အေဆာင္သူ၊ မေရႊထားကလည္း၊ တေယာက္တည္းမေတြ႔ရဲလို႔တဲ့၊ အေဖာ္တေယာက္ေခၚပီး၊ အေဆာင္ေပၚက ဆင္းခ် လာတယ္။ ေမာင္ေက်ာ္ေဌးလိုဘဲ၊ ၂ ေယာက္။ ကာယကံရွင္က ၂ ေယာက္ နဲ႔ အေဖာ္၂ ေယာက္ေပါ့ဗ်ာ။ ပြဲၾကီးပြဲေကာင္းေပါ့။ ေကာင္မေလးက၊ ထြက္ေတြ႔ေပမယ့္၊ ေက်ာ္ေဌးက၊ အရွိန္ယူေနတာနဲ႔၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔စကားမေၿပာၿဖစ္ဘူး။ အေဖာ္လိုက္သြားတဲ့ကိုသန္းေအာင္က၊ အတင္းတြန္းေတာ့မွ၊ ေက်ာ္ေဌးလည္း ရဲေဆးတင္ပီး၊ ေကာင္မေလးကို၊ ရည္းစားစကားေၿပာပါေလေရာ။ မေၿပာေတာ့လည္း၊ မေၿပာ၊ ေၿပာေတာ့လည္း၊ အဟုတ္ဆိုသလို၊ ေကာင္မေလးကို၊ ေၿပာလိုက္တာက၊ သာစည္----ေလသံနဲ႔ေလ။
မ-----၊ က်ဳပ္----- ခင္ဗ်ားကို၊ ရွစ္တယ္ဗ်ာ-----တဲ့။ ေကာင္းၾကပါေလေရာ။ ခ်စ္နဲ႔ ရွစ္ကို ပီပီၿပင္ၿပင္မေၿပာတတ္။ ရည္းစားစကားနားေထာင္ရတဲ့ေကာင္မေလးက၊ ဖီလင္ေတြမလာဘဲ၊ အဲဒီေကာင္မေလးေရာ၊ ေကာင္မေလးေခၚလာတဲ့အေဖာ္ေရာ၊ ကိုသန္းေအာင္ကေရာ၊ ၀ိုင္းပီးရီၾကလို႔၊ ရည္းစားစကားေၿပာတာ၊ အထ မေၿမာက္ဘူးၿဖစ္သြားတယ္။ ေၾသာ္---ၿဖစ္မွၿဖစ္ရေလ။ အခုေတာ့လည္း၊ သူငယ္ခ်င္း ၊ မန္ေနဂ်ာၾကီး၊ ဦးေက်ာ္ေဌးၿဖစ္ေနပီေလ။ သူ႔အေၾကာင္းက စာေရးဆရာ ေမာင္စိန္၀င္းေၿပာသလို၊
ၿပန္မေၿပာခ်င္တဲ့၊ သံေယာဇဥ္ဖြဲ႔စကားေတြလို႔ဘဲေၿပာရေတာ့မွာေပါ့။ အခ်စ္သစ္ေတြ႔ေတာ့၊ အခ်စ္ေဟာင္းဆုိတာေမ့ပါေလေရာလား။ ငါးစိမ္းၿမင္ငါးကင္ပစ္။ ေခ်ာင္းကုိပစ္လို႔၊ ၿမစ္ကိုရွာဆိုသလို၊ အခုေတာ့၊ ဦးေက်ာ္ေဌး၊ အခ်စ္ၿမစ္အသစ္တစင္းထဲမွာ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးစီး၀င္ေနပီေလ။(ဟုိေကာင္၊ ေနမ်ဳိးေအာင္--တေကာင္၊ သူ႔အေၾကာင္းသူမေရးဘဲ၊ သူမ်ားအေၾကာင္းေတြၾကီးဘဲေရးေနတယ္လို႔မ်ား၊ ဒီအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းဖတ္ပီး၊ ေၿပာေနမလား။)
ငယ္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းေတြ၊ သတိရလို႔ခ်ေရးမိတာပါ။ ေက်ာင္းမွာအတူရွိေနခဲ့တုန္္းကေတာ့၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအခ်င္းခ်င္း၊ စၾကေနာက္ၾကနဲ႔။ ေက်ာင္းပီးသြားလို႔၊ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ၾကာခဲ့ပီဆိုေတာ့၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ တႏွစ္တခါေလာက္ ၿပန္ဆံုခ်င္ပါတယ္။ ဘာေတြလုပ္ေနၾကလဲဆိုတာေၿပာရင္းဆိုရင္းေလ။ ကိုယ့္အေၾကာင္းေရးဖို႔၊ အလွည့္ေရာက္ရင္လည္း၊ ေရးမွာေပါ့။ လာမယ္------ၾကာမယ္ေလ။
ဆက္ပါဦးမယ္------
ေငြေတာင္ေဆာင္လည္းေရာက္ေရာ၊ အေဆာင္သူ၊ မေရႊထားကိုေတြ႔ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ အေဆာင္က၊ အေဒၚၾကီးတေယာက္ကို၊ေၿပာလိုက္ေတာ့၊ အေဒၚၾကီးလည္းသြားေခၚေပးရွာပါတယ္။ အဲ---အေဆာင္သူ၊ မေရႊထားကလည္း၊ တေယာက္တည္းမေတြ႔ရဲလို႔တဲ့၊ အေဖာ္တေယာက္ေခၚပီး၊ အေဆာင္ေပၚက ဆင္းခ် လာတယ္။ ေမာင္ေက်ာ္ေဌးလိုဘဲ၊ ၂ ေယာက္။ ကာယကံရွင္က ၂ ေယာက္ နဲ႔ အေဖာ္၂ ေယာက္ေပါ့ဗ်ာ။ ပြဲၾကီးပြဲေကာင္းေပါ့။ ေကာင္မေလးက၊ ထြက္ေတြ႔ေပမယ့္၊ ေက်ာ္ေဌးက၊ အရွိန္ယူေနတာနဲ႔၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔စကားမေၿပာၿဖစ္ဘူး။ အေဖာ္လိုက္သြားတဲ့ကိုသန္းေအာင္က၊ အတင္းတြန္းေတာ့မွ၊ ေက်ာ္ေဌးလည္း ရဲေဆးတင္ပီး၊ ေကာင္မေလးကို၊ ရည္းစားစကားေၿပာပါေလေရာ။ မေၿပာေတာ့လည္း၊ မေၿပာ၊ ေၿပာေတာ့လည္း၊ အဟုတ္ဆိုသလို၊ ေကာင္မေလးကို၊ ေၿပာလိုက္တာက၊ သာစည္----ေလသံနဲ႔ေလ။
မ-----၊ က်ဳပ္----- ခင္ဗ်ားကို၊ ရွစ္တယ္ဗ်ာ-----တဲ့။ ေကာင္းၾကပါေလေရာ။ ခ်စ္နဲ႔ ရွစ္ကို ပီပီၿပင္ၿပင္မေၿပာတတ္။ ရည္းစားစကားနားေထာင္ရတဲ့ေကာင္မေလးက၊ ဖီလင္ေတြမလာဘဲ၊ အဲဒီေကာင္မေလးေရာ၊ ေကာင္မေလးေခၚလာတဲ့အေဖာ္ေရာ၊ ကိုသန္းေအာင္ကေရာ၊ ၀ိုင္းပီးရီၾကလို႔၊ ရည္းစားစကားေၿပာတာ၊ အထ မေၿမာက္ဘူးၿဖစ္သြားတယ္။ ေၾသာ္---ၿဖစ္မွၿဖစ္ရေလ။ အခုေတာ့လည္း၊ သူငယ္ခ်င္း ၊ မန္ေနဂ်ာၾကီး၊ ဦးေက်ာ္ေဌးၿဖစ္ေနပီေလ။ သူ႔အေၾကာင္းက စာေရးဆရာ ေမာင္စိန္၀င္းေၿပာသလို၊
ၿပန္မေၿပာခ်င္တဲ့၊ သံေယာဇဥ္ဖြဲ႔စကားေတြလို႔ဘဲေၿပာရေတာ့မွာေပါ့။ အခ်စ္သစ္ေတြ႔ေတာ့၊ အခ်စ္ေဟာင္းဆုိတာေမ့ပါေလေရာလား။ ငါးစိမ္းၿမင္ငါးကင္ပစ္။ ေခ်ာင္းကုိပစ္လို႔၊ ၿမစ္ကိုရွာဆိုသလို၊ အခုေတာ့၊ ဦးေက်ာ္ေဌး၊ အခ်စ္ၿမစ္အသစ္တစင္းထဲမွာ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးစီး၀င္ေနပီေလ။(ဟုိေကာင္၊ ေနမ်ဳိးေအာင္--တေကာင္၊ သူ႔အေၾကာင္းသူမေရးဘဲ၊ သူမ်ားအေၾကာင္းေတြၾကီးဘဲေရးေနတယ္လို႔မ်ား၊ ဒီအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းဖတ္ပီး၊ ေၿပာေနမလား။)
ငယ္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းေတြ၊ သတိရလို႔ခ်ေရးမိတာပါ။ ေက်ာင္းမွာအတူရွိေနခဲ့တုန္္းကေတာ့၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအခ်င္းခ်င္း၊ စၾကေနာက္ၾကနဲ႔။ ေက်ာင္းပီးသြားလို႔၊ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ၾကာခဲ့ပီဆိုေတာ့၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ တႏွစ္တခါေလာက္ ၿပန္ဆံုခ်င္ပါတယ္။ ဘာေတြလုပ္ေနၾကလဲဆိုတာေၿပာရင္းဆိုရင္းေလ။ ကိုယ့္အေၾကာင္းေရးဖို႔၊ အလွည့္ေရာက္ရင္လည္း၊ ေရးမွာေပါ့။ လာမယ္------ၾကာမယ္ေလ။
ဆက္ပါဦးမယ္------
Saturday, December 1, 2007
တခါတုန္းက--------ေရဆင္းမွာ(၆)
ကြ်န္ေတာ္တို႔ တတိယႏွစ္မွာသစ္ဆံုေဆာင္ အေဆာင္ မွဴးအေန နဲ႔ ဆရာဦးေအာင္ဆန္းေရာက္လာပါတယ္။ ဆရာက၊ ကင္းတားေဆာင္အေဆာင္မွဴးၿဖစ္ပီး၊ သစ္ဆံုေဆာင္ကို၊ တြဲဖက္ကိုင္ရတာပါ။ သစ္ဆံုေဆာင္မွာ ၆ လၾကာအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ သစ္ဆံုေဆာင္မွာ၊ တတိယႏွစ္အတြက္ညစာစားပြဲလုပ္မယ္္ဆိုေတာ့၊ ညစာစားပြဲအတြက္၊ ပိုက္ဆံေကာက္မယ္လုိ႔၊ အီးစီေက်ာင္းသားေတြကို၊ ေၿပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ကေက်ာင္းသားေတြဟာ၊ ပထမႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြတုန္းက၊ ညစာစားပြဲ လုပ္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔၊ ပိုက္ဆံေပးခဲ့စရာမလိုပါဘူး။ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားေတြပိုက္ဆံနဲ႔၀ယ္ထားတဲ့၊ ဆန္ေတြ၊အၿမဲလိုလိုပိုပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပိုတယ္ဆိုတာ၊ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္ေတြမွာတုန္းက၊ ဆရာဦးေအာင္ၾကည္က၊ ေက်ာင္းသားအားလံုးကို၊ ထုတ္ၿပန္ေပးပါတယ္။ တတိယႏွစ္ေရာက္ခါက်မွ၊ ညစာစားပြဲအတြက္၊ ေက်ာင္းသားေတြပိုက္ဆံေပးရမယ္ဆိုေတာ့၊ ေက်ာင္းသားေတြက၊ ပိုတဲ့ဆန္ေတြကိုေရာင္းပီး၊ ညစာစားပြဲလုပ္ေပးပါလို႔ေတာင္းဆိုၾကေတာ့၊ ဆရာက၊ ခြင့္ၿပဳပါတယ္။ ဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း၊ ညစာစားပြဲလုပ္ၿဖစ္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့။
ညစာစားပြဲတပြဲၿဖစ္ေၿမာက္ဖို႔ဆိုတာ၊ လြယ္ကူတဲ့အရာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ၊ လုပ္ဘူးသူတိုင္းသိပါလိမ့္မယ္။ အခမ္းအနားၿပင္ဆင္တာ၊ ေဖ်ာ္ေၿဖေရးစင္ၿပင္ဆင္တာ၊ သီခ်င္းဆိုမယ့္သူေတြအတြက္၊ တီး၀ုိင္းအဖြဲ႔ေတြငွားတာ၊ စားပြဲေတြ၊ ထိုင္ခံုေတြ၊ စားပြဲခင္းေတြ၊ ငွားတာ၊ ဖိတ္စာေတြၿပင္ဆင္တာ၊ စသည္ၿဖင့္ေပါ့ေလ၊ ဆပ္ေကာ္မတီေတြဖြဲ႔႔ပီး၊ လုပ္ရတာပါ။ ဒီလိုလုပ္တာေတြအစစအဆင္ေၿပဖို႔၊ အေဆာင္အတြင္း ေရးမွဴး နဲ႔ အီးစီအဖြဲ႔က၊ အနီးကပ္၊ ေစာင့္ၾကည့္ေပးပီး၊ ေက်ာင္းသားေတြမလုပ္ႏိုင္တဲ့ဟာ၊ လိုအပ္တာေတြကို၊ အေဆာင္မွဴးဆရာဆီကို၊ ေၿပာဆို၊ အေဆာင္မွဴးက၊ ၿဖည့္စြက္ေပးပါတယ္။ ဒီလိုအဖက္ဖက္ၿပည့္စံုေအာင္၊ ေက်ာင္းသားေတြ၀ိုင္း၀န္းပီး၊ ၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ၾကားက၊ အဲဒီႏွစ္ညစာစားပြဲမွာ၊ လိုအပ္ခ်က္တခုၿဖစ္လာပါတယ္။ ဒါကို၊ အေဆာင္အတြင္းေရးမွဴးနဲ႔ အီးစီအဖြဲ႔လည္းသတိမထားမိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့၊ ေဖ်ာ္ေၿဖေရးစင္ေဆာက္ပီးေတာ့၊ စင္ေပၚကိုတက္တဲ့၊ ေလွကားမလုပ္ခဲ့မိတာပါ။ အဲလို စင္ေပၚတက္မယ့္ေလွကားမရွိတာ ကို ဘယ္ေတာ့မွ သတိထားမိလည္းဆိုေတာ့၊ ပါေမာက္ခခ်ဳပ္မိန္႔ ခြန္းေၿပာေတာ့မယ္၊ စင္နားကိုေရာက္သြားမွ၊ ဟာ၊ စင္ေပၚတက္မယ့္ေလွကားလည္းမရွိဘူးဆိုဘူး၊ အဲဒီေဖ်ာ္ေၿဖေရးစင္နားက၊ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ့အခန္းထဲကေန၊ ကုတင္တလံုးထုတ္ပီး၊ စင္ေပၚကိုတက္ခိုင္းလိုက္ရပါတယ္။ လံုး၀မ်က္ႏွာပ်က္စရာၿဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကပါေမာက္ခခ်ဳပ္က၊ ဆရာၾကီးဦးတင္ႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္၊ ဆရာၾကီးကလည္း၊ ေက်ာင္းသားေတြအလုပ္မ်ားပီးေမ့ေနတတ္တာေတြကို၊ ဟာသေႏွာပီး၊ ေနာက္မၿဖစ္ေအာင္၊ ဂရုစိုက္လုပ္ကိုင္ဖို႔၊ ေၿပာဆိုဆံုးမသြားပါတယ္။ ဒါေလးက၊ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာၿဖစ္ခဲ့တဲ့အေသးအဖြဲေလးလို႔ ဆိုေပမယ့္၊ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္ခဲ့သူတေယာက္အေနနဲ႔ မေမ့ႏိုင္စရာ၊ အေတြ႔အၾကံဳ သင္ခန္းစာတခုရခဲ့ပါတယ္။ ဘာေတြကိုဘယ္ေလာက္ဘဲေကာင္းေအာင္လုပ္လုပ္၊ တေနရာရာမွာ၊ အားနည္းသြားရင္၊ အမွားဆိုတာၿဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ အမွားဆိုတာလူေတြနဲ႔ကင္းႏိုင္တဲ့အရာ မွမဟုတ္တာလို႔ ေၿပာေကာင္းေၿပာႏိုင္ပါတယ္။ အမွားလုပ္မိမွ၊ အမွန္သိလာမယ္လို႔ ေၿပာတဲ့သူေတြလည္း၊ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္၊ အဲဒီအမွားက၊ ၿပင္လို႔ရတဲ့အမွား၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို၊ ရုိက္ခတ္မွဳ နည္းတဲ့ အမွားဆိုရင္ ၿပသာနာ မဟုတ္ေပမယ့္၊ ပတ္၀န္းက်င္ကိုရုိက္ခတ္မွဳအားၾကီးတဲ့ အမွားမ်ဳိးလုပ္ခဲ့မိရင္၊ တသက္ လံုးေနာင္တရလို႔ ဆံုးေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိေနတဲ့၊ လူၾကီးေတြေၿပာေနက်စကားတခြန္းသတိရမိပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ၿဖစ္ဖို႔၊ ေနာက္လုိက္ေကာင္းၿဖစ္ရမယ္တဲ့။ ဒီစကားက၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အရာရွိေတြ၊ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြၿဖစ္သြားေတာ့မွ၊ ေၿပာတဲ့စကားၿဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အမိန္႔ဆန္တဲ့စကားပါ။
ဒီစကားေလးကို၊ ကြ်န္ေတာ္နည္းနည္းၿဖည့္စြက္ခ်င္ပါတယ္။ ဘာၾကီး၊ ညာၾကီး၊ လာၿပီး---လာၿပီး၊ ၿဖီးတတ္တဲ့၊ လူၾကီးဆိုတဲ့ အရြယ္မေရာက္ခင္၊ ေၿပာခ်င္တာပါ။ ဒီလိုပါ။
ေအာက္လက္ငယ္သားေတြခ်စ္ခင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ၿဖစ္ဖို႔၊ ေနာက္လိုက္ေကာင္းေတြ ရဲ့ စကားေတြကို တေလးတစားနားေထာင္ဆံုးၿဖတ္ပါလို႔။ ေတာင္းဆိုခ်က္တခုပါ။
လူငယ္ေတြ၊ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြဟာ၊ အေတြ႔အၾကံဳနည္းၾကတာမွန္ေပမယ့္၊ ပညာရပ္နယ္ပယ္တမ်ဳိးဆီမွာ၊ ထူးခြ်န္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႔အမွားေတြကလည္း၊ လူငယ္ေတြ အၾကံၿပဳတာေတြ ေသခ်ာနားေထာင္ ဂရုတစိုက္ လုပ္ေဆာင္ေပး မယ္ဆိုရင္၊ ေကာင္းတာေတြလည္းၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ရင္ထဲမွာရွိေနဆဲၿဖစ္တဲ့ ဟိုတုန္းကအေၾကာင္းေလးေတြပါ။
ဆက္ပါဦးမယ္----
ညစာစားပြဲတပြဲၿဖစ္ေၿမာက္ဖို႔ဆိုတာ၊ လြယ္ကူတဲ့အရာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ၊ လုပ္ဘူးသူတိုင္းသိပါလိမ့္မယ္။ အခမ္းအနားၿပင္ဆင္တာ၊ ေဖ်ာ္ေၿဖေရးစင္ၿပင္ဆင္တာ၊ သီခ်င္းဆိုမယ့္သူေတြအတြက္၊ တီး၀ုိင္းအဖြဲ႔ေတြငွားတာ၊ စားပြဲေတြ၊ ထိုင္ခံုေတြ၊ စားပြဲခင္းေတြ၊ ငွားတာ၊ ဖိတ္စာေတြၿပင္ဆင္တာ၊ စသည္ၿဖင့္ေပါ့ေလ၊ ဆပ္ေကာ္မတီေတြဖြဲ႔႔ပီး၊ လုပ္ရတာပါ။ ဒီလိုလုပ္တာေတြအစစအဆင္ေၿပဖို႔၊ အေဆာင္အတြင္း ေရးမွဴး နဲ႔ အီးစီအဖြဲ႔က၊ အနီးကပ္၊ ေစာင့္ၾကည့္ေပးပီး၊ ေက်ာင္းသားေတြမလုပ္ႏိုင္တဲ့ဟာ၊ လိုအပ္တာေတြကို၊ အေဆာင္မွဴးဆရာဆီကို၊ ေၿပာဆို၊ အေဆာင္မွဴးက၊ ၿဖည့္စြက္ေပးပါတယ္။ ဒီလိုအဖက္ဖက္ၿပည့္စံုေအာင္၊ ေက်ာင္းသားေတြ၀ိုင္း၀န္းပီး၊ ၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ၾကားက၊ အဲဒီႏွစ္ညစာစားပြဲမွာ၊ လိုအပ္ခ်က္တခုၿဖစ္လာပါတယ္။ ဒါကို၊ အေဆာင္အတြင္းေရးမွဴးနဲ႔ အီးစီအဖြဲ႔လည္းသတိမထားမိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့၊ ေဖ်ာ္ေၿဖေရးစင္ေဆာက္ပီးေတာ့၊ စင္ေပၚကိုတက္တဲ့၊ ေလွကားမလုပ္ခဲ့မိတာပါ။ အဲလို စင္ေပၚတက္မယ့္ေလွကားမရွိတာ ကို ဘယ္ေတာ့မွ သတိထားမိလည္းဆိုေတာ့၊ ပါေမာက္ခခ်ဳပ္မိန္႔ ခြန္းေၿပာေတာ့မယ္၊ စင္နားကိုေရာက္သြားမွ၊ ဟာ၊ စင္ေပၚတက္မယ့္ေလွကားလည္းမရွိဘူးဆိုဘူး၊ အဲဒီေဖ်ာ္ေၿဖေရးစင္နားက၊ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ့အခန္းထဲကေန၊ ကုတင္တလံုးထုတ္ပီး၊ စင္ေပၚကိုတက္ခိုင္းလိုက္ရပါတယ္။ လံုး၀မ်က္ႏွာပ်က္စရာၿဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကပါေမာက္ခခ်ဳပ္က၊ ဆရာၾကီးဦးတင္ႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္၊ ဆရာၾကီးကလည္း၊ ေက်ာင္းသားေတြအလုပ္မ်ားပီးေမ့ေနတတ္တာေတြကို၊ ဟာသေႏွာပီး၊ ေနာက္မၿဖစ္ေအာင္၊ ဂရုစိုက္လုပ္ကိုင္ဖို႔၊ ေၿပာဆိုဆံုးမသြားပါတယ္။ ဒါေလးက၊ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာၿဖစ္ခဲ့တဲ့အေသးအဖြဲေလးလို႔ ဆိုေပမယ့္၊ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္ခဲ့သူတေယာက္အေနနဲ႔ မေမ့ႏိုင္စရာ၊ အေတြ႔အၾကံဳ သင္ခန္းစာတခုရခဲ့ပါတယ္။ ဘာေတြကိုဘယ္ေလာက္ဘဲေကာင္းေအာင္လုပ္လုပ္၊ တေနရာရာမွာ၊ အားနည္းသြားရင္၊ အမွားဆိုတာၿဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ အမွားဆိုတာလူေတြနဲ႔ကင္းႏိုင္တဲ့အရာ မွမဟုတ္တာလို႔ ေၿပာေကာင္းေၿပာႏိုင္ပါတယ္။ အမွားလုပ္မိမွ၊ အမွန္သိလာမယ္လို႔ ေၿပာတဲ့သူေတြလည္း၊ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္၊ အဲဒီအမွားက၊ ၿပင္လို႔ရတဲ့အမွား၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို၊ ရုိက္ခတ္မွဳ နည္းတဲ့ အမွားဆိုရင္ ၿပသာနာ မဟုတ္ေပမယ့္၊ ပတ္၀န္းက်င္ကိုရုိက္ခတ္မွဳအားၾကီးတဲ့ အမွားမ်ဳိးလုပ္ခဲ့မိရင္၊ တသက္ လံုးေနာင္တရလို႔ ဆံုးေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိေနတဲ့၊ လူၾကီးေတြေၿပာေနက်စကားတခြန္းသတိရမိပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ၿဖစ္ဖို႔၊ ေနာက္လုိက္ေကာင္းၿဖစ္ရမယ္တဲ့။ ဒီစကားက၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အရာရွိေတြ၊ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြၿဖစ္သြားေတာ့မွ၊ ေၿပာတဲ့စကားၿဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အမိန္႔ဆန္တဲ့စကားပါ။
ဒီစကားေလးကို၊ ကြ်န္ေတာ္နည္းနည္းၿဖည့္စြက္ခ်င္ပါတယ္။ ဘာၾကီး၊ ညာၾကီး၊ လာၿပီး---လာၿပီး၊ ၿဖီးတတ္တဲ့၊ လူၾကီးဆိုတဲ့ အရြယ္မေရာက္ခင္၊ ေၿပာခ်င္တာပါ။ ဒီလိုပါ။
ေအာက္လက္ငယ္သားေတြခ်စ္ခင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ၿဖစ္ဖို႔၊ ေနာက္လိုက္ေကာင္းေတြ ရဲ့ စကားေတြကို တေလးတစားနားေထာင္ဆံုးၿဖတ္ပါလို႔။ ေတာင္းဆိုခ်က္တခုပါ။
လူငယ္ေတြ၊ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြဟာ၊ အေတြ႔အၾကံဳနည္းၾကတာမွန္ေပမယ့္၊ ပညာရပ္နယ္ပယ္တမ်ဳိးဆီမွာ၊ ထူးခြ်န္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႔အမွားေတြကလည္း၊ လူငယ္ေတြ အၾကံၿပဳတာေတြ ေသခ်ာနားေထာင္ ဂရုတစိုက္ လုပ္ေဆာင္ေပး မယ္ဆိုရင္၊ ေကာင္းတာေတြလည္းၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ရင္ထဲမွာရွိေနဆဲၿဖစ္တဲ့ ဟိုတုန္းကအေၾကာင္းေလးေတြပါ။
ဆက္ပါဦးမယ္----
Thursday, October 18, 2007
တခါတုန္းက---------ေရဆင္းမွာ (၅)
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရဆင္းစိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္ ရဲ့ လွဳပ္ရွားမွဳေတြထဲမွာ၊ ေမ့ထားလို႔မရတာ၊ တခုရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့၊ လစဥ္ ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာ၊ အေဆာင္ေတြမွာ ဓမၼစၾက္ာရြတ္ဆိုပြဲေတြပါ္။ အဲဒီဓမၼစၾက္ာရြတ္ဆိုပြဲကို၊ မသြားမေနရ၊ မတက္မေနရ မသတ္မွတ္ထားပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြ၊ မိမိတို႔ စိတ္ပါရင္သြားလို႔ရပါတယ္။ တၿခားဘာသာ၀င္ေတြၿဖစ္တဲ့၊ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြရဲ့ အစီအစဥ္ေလးေတြလည္းရွိပါေသးတယ္။ စိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္မွာ၊ အေဆာင္ ၈ ေဆာင္ရွိပါတယ္။ အေဆာင္နာမည္ေတြက၊ ေအာင္ပင္လယ္၊ သစ္ဆံု၊ လင္းဇင္း၊ ကင္းတားေဆာင္ေတြပါ။ ဒီအေဆာင္၄ေဆာင္က၊ ေယာက်ာ္းေလးေဆာင္ေတြပါ။ ၿမနႏၵာ၊ ေရန႔ံသာ၊ န၀င္း၊ ေငြေတာင္ေဆာင္ေတြကေတာ့၊ မိန္းကေလးေဆာင္ေတြပါ။ ဒီအေဆာင္ေတြမွာ၊ ဓမၼစၾက္ာရြတ္ဆိုပြဲေတြ၊ အလွည့္က်လုပ္ပါတယ္။ အဲလိုလုပ္တဲ့အခါ၊ က်န္တဲ့အေဆာင္က၊ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ သြားပီး၊ ရြတ္ဖတ္လို႔ၾကပါတယ္။ ဓမၼစၾက္ာရြတ္ဆိုပြဲေတြပီးရင္၊ အဲဒီအလွည့္က်တဲ့ အေဆာင္က၊ စားစရာ၊ ေသာက္စရာေတြလည္းေကြ်းပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနခဲ့တဲ့ သစ္ဆံုေဆာင္မွာ၊ ထူးၿခားခ်က္တခုရွိပါတယ္။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့၊ ဓမၼစၾက္ာရြတ္ဆိုပြဲမွာ၊ အေဆာင္က၊ ဘုရားအတြက္ရည္စူးပီး၊ သစ္သီးတို႔၊ မုန္႔တို႔ ကပ္ပါတယ္။ အဲလို၊ ဘုရားအတြက္၊ ရည္စူးပီးကပ္ထားတဲ့၊ မုန္႔တို႔၊ သစ္သီးတို႔ကို၊ ဓမၼစၾက္ာရြတ္ဆိုပြဲလည္းအပီး၊ တၿခားအေဆာင္က၊ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြလည္းၿပန္ပီလည္းဆိုေရာ၊ အဲဒီကပ္ထားတဲ့မုန္႔ေတြ၊ သစ္သီးေတြကို၊ ေဟး------ဆိုပီး၊ လုၾကတာပါ။ ဘယ္ေက်ာင္းသားက၊ စလိုက္လဲမသိဘူး။ အဲဒါအစဥ္အလာၾကီးလိုၿဖစ္ပီး၊ လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ တၿခားအေဆာင္ေတြမွာ၊ အဲလိုလံုး၀မလုပ္ပါဘူး။ ဘရားအတြက္လွဴထားတဲ့မုန္႔ကို၊ အဲဒီအလွဴရွင္ဘဲ၊ ၿပန္ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေဆာင္တခုတည္းမွာဘဲ၊ အဲလိုၿဖစ္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း၊ ေက်ာင္းပီးသြားေရာ၊ အဲဒီအစဥ္အလာၾကီးက်န္မေနခဲ့ပါဘူး။ အဲလိုလုပ္တာကို၊ ဘယ္ေက်ာင္းသားကမွလည္း၊ မေကာင္းဘူးမေၿပာခဲ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔၊ သစ္ဆံုေဆာင္မွာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ကာအတြင္းမွာ၊ အေဆာင္မွဴး ၃ ေယာက္ေၿပာင္းပါတယ္။ ပထမဆံုးအေဆာင္မွဴးက၊ တခါတုန္းက-------ေရဆင္းမွာ(၁) မွာ၊ ေၿပာခဲ့တဲ့၊ ဆရာဦးေအာင္ၾကည္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဘ၀က၊ ဆရာက၊ ၾသစေတ်းလ်ႏိုင္ငံ၊ Queensland တကၠသိုလ္က၊ MSc ဘြဲ႔ရပီးပါပီ။ သစ္ဆံုေဆာင္မွာ၊ အေဆာင္မွဴး ၂ ႏွစ္လုပ္ခဲ့ပီး၊ (ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀) ေနာက္တႏွစ္ေလာက္မွာ၊ NewZealand ႏိုင္ငံ၊ Massey University မွာ၊ ပညာေတာ္သင္အေနနဲ႔ ပါရဂူဘြဲ႔၊ သြားေရာက္တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဟာ၊ Entomology ဌာနမွာ၊ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပီး၊ အခုေတာ့၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္၊ ဒုတိယပါေမာကၡခ်ဳပ္ၿဖစ္ေနပါပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ႔ၾကံဳခဲ့တဲ့ အေဆာင္မွဴးေတြထဲမွာေတာ့၊ ဆရာက၊ ၿပတ္သားတိက်ပီး၊ EC အဖြဲ႔နဲ႔ေက်ာင္းသားေတြရဲ့လိုအပ္ခ်က္ေတြကို၊ အၿမဲၿဖည့္ဆည္းေပးဖို႔၊ ၾကိဳးစားေနခဲ့တဲ့ဆရာပါ။ အေဆာင္ရဲ့၊ ေငြေရးေၾကးေရး၊ စားေရးေသာက္ေရးေတြကအစ၊ ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္၊ ပါ၀င္ခြင့္ရေအာင္ လုုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့တာပါ။ ဆရာအေဆာင္မွဴးအၿဖစ္က၊ ထြက္သြားေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ၊ ဆရာ့အိမ္ကိုိ၊ အၿမဲလိုဘဲ၊ ေရာက္ၿဖစ္ၾကပါတယ္။ တတိယႏွစ္မွာေတာ့၊ အေဆာင္မွဴးအသစ္ၿဖစ္တဲ့၊ ကင္းတားေဆာင္အေဆာင္မွဴး၊ ဆရာဦးေအာင္ဆန္းေရာက္လာပါတယ္။
ဆက္ပါဦးမယ္------
ကြ်န္ေတာ္တို႔၊ သစ္ဆံုေဆာင္မွာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ကာအတြင္းမွာ၊ အေဆာင္မွဴး ၃ ေယာက္ေၿပာင္းပါတယ္။ ပထမဆံုးအေဆာင္မွဴးက၊ တခါတုန္းက-------ေရဆင္းမွာ(၁) မွာ၊ ေၿပာခဲ့တဲ့၊ ဆရာဦးေအာင္ၾကည္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဘ၀က၊ ဆရာက၊ ၾသစေတ်းလ်ႏိုင္ငံ၊ Queensland တကၠသိုလ္က၊ MSc ဘြဲ႔ရပီးပါပီ။ သစ္ဆံုေဆာင္မွာ၊ အေဆာင္မွဴး ၂ ႏွစ္လုပ္ခဲ့ပီး၊ (ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀) ေနာက္တႏွစ္ေလာက္မွာ၊ NewZealand ႏိုင္ငံ၊ Massey University မွာ၊ ပညာေတာ္သင္အေနနဲ႔ ပါရဂူဘြဲ႔၊ သြားေရာက္တက္ေရာက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဟာ၊ Entomology ဌာနမွာ၊ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပီး၊ အခုေတာ့၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္၊ ဒုတိယပါေမာကၡခ်ဳပ္ၿဖစ္ေနပါပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ႔ၾကံဳခဲ့တဲ့ အေဆာင္မွဴးေတြထဲမွာေတာ့၊ ဆရာက၊ ၿပတ္သားတိက်ပီး၊ EC အဖြဲ႔နဲ႔ေက်ာင္းသားေတြရဲ့လိုအပ္ခ်က္ေတြကို၊ အၿမဲၿဖည့္ဆည္းေပးဖို႔၊ ၾကိဳးစားေနခဲ့တဲ့ဆရာပါ။ အေဆာင္ရဲ့၊ ေငြေရးေၾကးေရး၊ စားေရးေသာက္ေရးေတြကအစ၊ ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္၊ ပါ၀င္ခြင့္ရေအာင္ လုုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့တာပါ။ ဆရာအေဆာင္မွဴးအၿဖစ္က၊ ထြက္သြားေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ၊ ဆရာ့အိမ္ကိုိ၊ အၿမဲလိုဘဲ၊ ေရာက္ၿဖစ္ၾကပါတယ္။ တတိယႏွစ္မွာေတာ့၊ အေဆာင္မွဴးအသစ္ၿဖစ္တဲ့၊ ကင္းတားေဆာင္အေဆာင္မွဴး၊ ဆရာဦးေအာင္ဆန္းေရာက္လာပါတယ္။
ဆက္ပါဦးမယ္------
Tuesday, October 9, 2007
Burma vs Myanmar
ေန။ Burma vs Myanmar ဘယ္လိုကြာၿခားသလဲ၊ ဘယ္ကေန ဆင္းသက္လာသလဲ၊ ဆိုတာ ေဆြးေႏြးၾကရေအာင္ဗ်ာ။
ေအာင္။ ဘာလို႔ေဆြးေႏြးခ်င္တာလဲ။
ေန။ ဒီလိုပါ။ ၿမန္မာလူမ်ဳိးတေယာက္၊ ႏိုင္ငံၿခားေရာက္ပီဆိုရင္၊ အမ်ားဆံုးေမးခံရတဲ့ေမးခြန္းက ဘာလဲ။ မင္းတို႔ႏိုင္ငံကို၊ Burma လို႔ေခၚရမွာလား၊ Myanmar လို႔ေခၚရမွာလားလို႔ေမးခံရတယ္မို႔လား။
ေနာက္တခုက၊ အခုတေလာ၊ ၿမန္မာသတင္းေတြ ႏိုင္ငံတကာမီဒီယာေတြမွာ အမ်ားၾကီးေဖာ္ၿပခံေနရတယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ၊ တခ်ဳိ႕ကက်ေတာ့၊ Burma လို႔သံုးၿပီး၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့၊ Myanmar လို႔သံုးေနၾကတယ္။ ဒီေတာ့၊
သိထားရင္ေကာင္းမယ္ထင္လို႔ပါ။ ကိုမ်ဳိးကေကာ၊ ဘယ္လို ထင္လဲ။
ေအာင္။ ဘားမားဆိုတာ၊ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးေတြေပးခဲ့တဲ့နာမည္မို႔လို႔၊ အခုလက္ရွိၿမန္မာအစိုးရ က၊ မသံုးခ်င္ေတာ့လို႔ေၿပာင္းလိုက္တာလို႔သိထားတာ။
ေန။ ၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္၊ ၿမန္မာဆိုတဲ့ စကားလံုးဆင္းသက္လာပံု က၊ေတာ္ေတာ္ေလးက်ယ္ၿပန့္တယ္။
မြန္စာေပေတြထဲမွာ၊ ပထမဆံုးေခၚေ၀ၚသံုးစြဲတာေတြ႔ရတယ္။ ၁၁၀၂ ခုႏွစ္မွာေပါ့။ အဲဒီတုန္းကအသံထြက္က၊ မာ-မ လို႔အသံထြက္တယ္။ ၿမန္မာစာေပထဲမွာ၊ ပထမဆံုးေတြ႕ခဲ့တဲ့ႏွစ္က၊ ၁၁၉၀ ခုႏွစ္မွာ။ မ-ရန္-မာ လို႔ေခၚသတဲ့။ အခ်ိန္ကာလ ၾကာေညာင္းလာတာနဲ႔အမွ်၊ အာသံေပ်ာက္ၿပီး၊ ၀ိုင္သံေၿပာင္းလာေတာ့၊ ၿမန္မာ
ၿဖစ္လာတယ္လို႔ဆိုၾကတယ္။
ေအာင္။ မြန္စာေပမွာဘဲ၊ အေစာဆံုုးသံုးစြဲခဲ့တာလား။
ေန။ မဟုတ္ဘူး။ဒီထက္ေစာတဲ့ဆိုရိုးစကားတခုရိွတယ္။ဒီေ၀ါဟာရဆင္းသက္လာပံုနဲ႔ပတ္သက္ ္ျပီး၊လူသိမ်ားတဲ့ေနာက္ေျပာရိုးစကားတခြန္းရိွတယ္။ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုကလက္ခံထားတယ္လို႔ဆိုတယ္။ျမန္မာေတြက၊ျဗဟၼာေတြက ဆင္းသက္လာတယ္ဆိုတဲ့အယူအဆေပါ့။အိႏိၵယႏိုင္ငံမွာဆို ျမန္မာႏိုင္ငံကို၊ဘ-ရက္-မ-ဒရ္ ဒါမွမဟုတ္၊ျဗဟၼာေတြေနတဲ့ႏိုင္ငံလို႔ အိႏိၵယသမိုင္းမွာ၊ရိွတယ္ဆိုတာကို၊ ၀ိကိေပးဒီးယား၊မွာေရးထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။
ေအာင္။ျဗဟၼာေတြကဆင္းသက္လာတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ခင္ဗ်ားေရာ၊လက္ခံလို႔လား။
ေန။က်ြန္ေတာ္အေနနဲ႔ေတာ့၊ခိ္ုင္လံုတဲ့ အခ်က္မရိွဘူး၊ မသိဘူးဆိုရင္၊လက္ခံဖို႔ခက္လိမ့္မယ္။ ဆိုရိုးစကားတခုကို ကိုးကားျပီးလက္ခံတာဟာ၊ အၿငင္းပြားဖြယ္ၿဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။အမ်ားစုက၊ ေရွးဘုရင္ေတြ၊ လက္ထက္ကတည္းက၊ သံုးစြဲေခၚေ၀ၚခဲ့တဲ့၊ ၿမန္မာဆိုတာကို၊ ပိုပီးၾကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္။ ဒါေပမယ့္၊ ၁၉၃၀ ေလာက္မွာ၊ ၿမန္မာႏိုင္ငံကို၊ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္ေတြက၊ ဗမာလို႔ေခၚရတာ၊ ပိုပီးသေဘာက်လို႔ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ဘားမားဆိုၿပီးၿဖစ္လာတယ္။ ဒီအေခၚအေ၀ၚက၊ ၿမန္မာႏိုင္ငံကို၊ အဂၤလိပ္အရင္နယ္ခ်ဲ႔ခဲ့တဲ့ ေပၚတူဂီေတြ သံုးခဲ့တဲ့နာမည္ေပါ့။ ဒါကိုဘဲ၊ အဂၤလိပ္ေတြကဆက္ခံၿပီး၊ ေခၚေ၀ၚခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ေတြေၿပာတာကေတာ့၊ ဗမာဆိုတဲ့စကားလံုးက၊ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုကို ပိုၿပီးကိုယ္စားၿပဳတယ္ဆိုၿပီး၊ ေၿပာတယ္။ ဒါေပမယ့္၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့၊ အဲလို မထင္ဘူး။ ၿမန္မာဘုရင္ေတြ အစဥ္အဆက္၊ သံုးစြဲလာတဲ့နာမည္ကို၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ေအာင္ရယ္၊ ဗမာလူမ်ဳိးေတြနဲ႔၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေတြကို၊ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ခဲြၿခားလိုတဲ့၊ စိတ္ေတြေၾကာင့္၊ ဒီနာမည္ကို၊ ေခၚခဲ့တယ္ထင္တာဘဲ။ ဒါေပမယ့္၊ ဒီထင္ၿမင္ခ်က္ကိုေတာ့၊ ၿမန္မာ့သမိုင္းကို၊ ေကာင္းေကာင္းႏွံ႕စပ္တဲ့၊ သမိုင္းပညာရွင္ေတြ၊ ကိုေမးၿမန္းၿပီး၊
အတည္ယူသင့္တယ္။
ေအာင္။ အဂၤလိပ္ေတြဘဲ၊ ဘားမားဆိုတာသံုးစြဲခဲ့တာလား။
ေန။ အဂၤလိပ္က၊ ဘားမားလို႔အသံထြက္တယ္။ ဂ်ပန္က၊ နယ္သာလန္စကားကို ကိုးကားၿပီး၊ ဘိရုမာဆိုတဲ့အသံထြက္တယ္တဲ့။ ဂ်ပန္မွာ ဟုိးအရင္တုန္းကလူေတြက၊ ၿမန္မာႏိုင္ငံကို၊ ဘိရုမာလို႔ အသိမ်ားၾကၿပီး၊ အခုေနာက္ပိုင္းလူငယ္ေတြက၊ ၿမန္မာလို႔သိၾကတယ္။ ေနာက္၊ တရုတ္စာေပမွာ၊ ၿမန္မာကို၊ ေရွးေရွးတုန္းက၊ မီယန္လို႔ေခၚတယ္။ အခုေတာ့၊ မီ-ယန္-တင့္ လို႔ေခၚတယ္။ တရုတ္သူငယ္ခ်င္းေတြေၿပာတာေပါ့ေနာ္။
ေအာင္။ လြတ္လပ္ေရးမရခင္က၊ ေခၚေ၀ၚသံုးစဲြခဲ့တာေတာ့၊ သိပါၿပီ၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေတာ့၊ ဘားမားဆိုတာကိုဘဲ ဆက္ပီးသံုးစြဲခဲ့တာလား။
ေန။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခ်ိန္မွာၿမန္မာႏိုင္ငံကို၊ ကိုလိုနီေတြသံုးခဲ့တဲ့ ဘားမားဆိုတာဘဲ ဆက္ၿပီးသံုးခဲ့တယ္။
အဂၤလိပ္အသံထြက္ေပါ့။ ဒီ ဘားမားဆိုတာကို၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အထိ သံုးခဲ့ပီး၊ ၁၉၈၉ ေရာက္ေတာ့၊ ၿမန္မာစစ္အစိုးရက၊ ကိုလုိနီလက္ထက္ကတည္းက၊ ေခၚလာခဲ့တဲ့နာမည္ေတြကို၊ ၿမန္မာမွဳၿပဳေတာ့တယ္။ အဂၤလိပ္အေငြ႔အသက္၊ အဂၤလိပ္ေပးခဲ့တဲ့နာမည္ကို၊ အသိအမွတ္မၿပဳႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး၊ ၿမိဳ႔နာမည္၊ ၿမစ္နာမည္၊ အဂၤလိပ္အသံထြက္တဲ့ နာမည္မွန္သမွ်ကို၊ ၿမန္မာလို၊ တိုက္ရိုက္အသံထြက္ၿပီး၊ ေခၚတယ္။ ဥပမာဆိုပါေတာ့၊ ရန္ကုန္ကို၊ အရင္တုန္းက၊ အဂၤလိပ္လို၊ Rangoon လို႔ေပါင္းတယ္။ အခု Yangon လို႔တုိက္ရိုက္ေပါင္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး၊ ဗဂိုးကို၊ အရင္တုန္းက၊ Pegu လို႔ေပါင္းတယ္။ အခု၊ Bago လို႔တုိက္္ရိုက္ေပါင္းတာမ်ဳိးေပ့ါ။ စသည္ၿဖင့္ေပါ့ေလ။
ေအာင္။ အဲဒီအခ်ိန္တည္းက၊ ဘားမားကေန၊ ၿမန္မာဆိုၿပီးၿဖစ္သြားတာေပါ့။ ဟုတ္လား။
ေန။ ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး၊ တရား၀င္နာမည္က၊ ၿမန္မာဆိုၿပီးၿဖစ္သြားတယ္။ ဒီၿမန္မာဆိုတဲ့ နာမည္ကို၊ ကုလသမဂၢအဖြဲ႔ၾကီးက၊ အသိအမွတ္ၿပဳေခၚေ၀ၚခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္၊ အေမရိကန္၊ ၿဗိတိန္၊ၾသစေတ်းလ်၊ ကေနဒါ၊ ႏို္င္ငံေတြလို၊ အဂၤလိပ္စကားေၿပာတဲ့ႏိုင္ငံေတြက၊ လက္မခံဘူး။ လက္ရွိၿမန္မာစစ္အစိုးရကို၊ အသိအမွတ္မၿပဳဘူးဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ သူတို႔ အသိအမွတ္ၿပဳၿပဳ၊ မၿပဳၿပဳ၊ ႏိုင္ငံတကာ က၊ ၿမန္မာကို၊ ဘားမားလို႔ သိထားသလို၊ ၿမန္မာလို႔လည္းသိတယ္။
ေအာင္။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ သတင္းစာတခ်ဳိ႕နဲ႔ မီဒီယာေတြမွာ၊ ဘားမားကိုသံုးတာနဲ႔ ၿမန္မာလို႔သံုးတာေတြ ရွိတယ္ေနာ္။ နာမည္က အေရးၾကီးလားဗ်။
ေန။ နာမည္ကို၊ ဘယ္လိုေခၚေခၚအေရးမၾကီးေပမယ့္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔၊ သတိထားရမယ့္၊ အခ်က္ရွိတယ္။ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ၊ ကခ်င္၊ ကယား၊ကရင္၊ ခ်င္း၊ ဗမာ၊ မြန္၊ ရခုိင္ ၊ ရွမ္း စတဲ့၊ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုးေနၾကတာမို႔လား။ ဒီေတာ့၊ ဒီလူမ်ဳိးစုေတြ အားလံုးကို၊ ကိုယ္စားၿပဳႏိုင္မယ့္၊ နာမည္ကိုသံုးတာ၊ ပိုၿပီးေကာင္းမယ္လို႔ထင္တယ္။
ေအာင္။ ဘားမားကို၊ ၿမန္မာလို႔ ေၿပာင္းတာေတာ့၊ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါ ႏုိင္ငံကို ညႊန္းတာေပါ့ေလ။ ဒါဆိုရင္၊ ၿမန္မာလူမ်ဳိးကို၊ ဘားမီးစ္ လို႔ ေခၚရာကေန၊ ၿမန္မာရီးစ္ လို႔ေခၚရမွာလား။
ေန။ ကြ်န္ေတာ္ေစာေစာကေၿပာသလိုဘဲ၊ အေခၚအေ၀ၚကအေရးမၾကီးဘူးလို႔၊ ေၿပာတယ္ေလ။ အဲလို၊ ေမးလာတဲ့ႏိုင္ငံၿခားသားေတြ ရွိလာရင္ကိုယ္ၾကိဳက္သလိုေၿဖေပါ့။
ေအာင္။ ကိုေနသာဆိုရင္ ဘယ္လိုေၿဖမလဲ။
ေန။ ကြ်န္ေတာ္သာဆိုရင္၊ ၿမန္မာလို႕ဘဲေၿဖမိမွာဘဲ။
Reference
Name of Burma/ Myanmar
Wikipedia, the free encyclopedia
Saturday, October 6, 2007
တခါတုန္းက-------ေရဆင္းမွာ(၄)
ေရဆင္းစိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္၊ ေက်ာင္းသားဘ၀ ကေတာ့၊ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔လည္းၿပည့္ႏွက္ေနတာေပါ့။ ေက်ာင္းသားဘ၀အမွတ္တရေလးေတြထဲကတခုကေတာ့၊
မိန္းကေလးအေဆာင္ဘက္သြားပီး၊ညဘက္ဂီတာတီးတာပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္က၊ ဂီတာကို ေကာင္းေကာင္းမတီး တတ္ေတာ့၊ တီးတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြသြားရင္လိုက္သြားတတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက၊ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ၿဖစ္တဲ့ ထြန္းထြန္းႏိုင္က၊ ဂီတာေကာင္းေကာင္းတီးတတ္ပါ။ အဲလိုမိန္းကေလး ေဆာင္ ေတြလွည့္ပီး၊ ဂီတာတီးတဲ့အခါ၊ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြက၊ ကုိယ္နဲ႔အတန္းတူ၊ မိန္းကေလး ေတြေနတဲ့ အေဆာင္ကို သြားတီးပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့၊ အတန္းမတူေပမယ့္၊ ကိုယ္သေဘာက်တဲ့မိန္းကေလး၊ ေနတဲ့အေဆာင္ကိုသြားတီးတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႔ကေတာ့၊ မ်ားေသာအားၿဖင့္ကေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတန္းတူ၊ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေနတဲ့၊ ေငြေတာင္အေဆာင္ကို၊ သြားပီး၊ ဂီတာတီးၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဒီေန႔ဂီတာလာတီးမယ္ဆိုရင္၊ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြကို၊ ၾကိဳပီး၊ ဒီေန႔၊ ငါတို႔လာခဲ့မယ္လို႔ ေၿပာလိုက္ရင္၊ သူတို႔က၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သီခ်င္းဆိုေနတဲ့အခ်ိန္၊ အေဆာင္ထဲကေန၊ လက္ဘက္သုပ္တို႔၊ ခ်ဳိခ်ဥ္တို႔
ကို ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေတြနဲ႔ ပစ္ပီးေပးတတ္ပါတယ္။ မိန္းကေလးအေဆာင္ေတြက၊ ညေန ၆ နာရီဆိုပိတ္ပါတယ္။
ညေန ၆ နာရီေက်ာ္သြားရင္၊ အေဆာင္အၿပင္ကို ထြက္ခြင့္မရွိပါဘူး။ မုန္႔ေတြ အဲလိုပစ္ေပးတာကို၊ အေဆာင္မွဴး မသိေအာင္လုပ္ရတာပါ။ သူတို႔အားေပးေနတယ္ဆိုတာ၊ ဂီတာလာတီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ သိေအာင္၊ အေဆာင္ေပၚကေန၊ ဟုိေလ်ာက္၊ ဒီေလ်ာက္လုပ္ၿပပါတယ္။ အဲလိုလုပ္ေနတာၿမင္ေနရင္၊ က်ိန္းေသပီ၊ သူတို႔နားေထာင္ေနတယ္ဆိုတာ။
ပီးေတာ့ဂီတာတီးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ထဲက၊ သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ၊ တေယာက္ေယာက္က၊ သူၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးနားေထာင္လို႔ ရေအာင္၊ ဒီသီခ်င္းကေတာ့၊ အခန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္က၊ ဘယ္သူ႔အတြက္ ဘယ္သူက၊ ဆိုတာပါလို႔ ေအာ္ေၿပာပီးလည္း၊ ဆိုတတ္ပါေသးတယ္။ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း၊ ဂီတာလာတီးတဲ့အဖြဲ႔ေတြ ၂ ဖြဲ႔ ၃ ဖြဲ႔ ဆံုေနတတ္ပါေသးတယ္။ အဲလိုဆံုေနရင္၊ တဖြဲ႔ပီးမွ၊ တဖြဲ႔က ဆိုပါတယ္။ အလွည့္ေပးတဲ့သေဘာေပါ့။ အဲဒီအဖြဲ႔ထဲမွာ၊ အေကာင္းဆံုးဆိုႏိုင္တဲ့ သူပါလာရင္၊ မိန္းကေလးေတြက၊ အဲဒီအဖြဲ႔ကိုဘဲ အားေပးတတ္ပါတယ္။ ည ၁၂ နာရီ ၁ ခ်က္ေလာက္အထိ ဆိုပီးတီးပီးရင္၊
ကိုယ့္အေဆာင္ကိုယ္ၿပန္လာၾကပါတယ္။ အဲလိုဆိုပီးသြားလို႔ ၿပန္လာရင္၊ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ထံုးစံအတိုင္း၊ အေဆာင္မေရာက္ခင္၊ အေဆာင္နားက၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ၊ ၀င္စားၾကပါေသးတယ္။
ဆက္ပါဦးမယ္---
မိန္းကေလးအေဆာင္ဘက္သြားပီး၊ညဘက္ဂီတာတီးတာပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္က၊ ဂီတာကို ေကာင္းေကာင္းမတီး တတ္ေတာ့၊ တီးတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြသြားရင္လိုက္သြားတတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက၊ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ၿဖစ္တဲ့ ထြန္းထြန္းႏိုင္က၊ ဂီတာေကာင္းေကာင္းတီးတတ္ပါ။ အဲလိုမိန္းကေလး ေဆာင္ ေတြလွည့္ပီး၊ ဂီတာတီးတဲ့အခါ၊ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြက၊ ကုိယ္နဲ႔အတန္းတူ၊ မိန္းကေလး ေတြေနတဲ့ အေဆာင္ကို သြားတီးပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့၊ အတန္းမတူေပမယ့္၊ ကိုယ္သေဘာက်တဲ့မိန္းကေလး၊ ေနတဲ့အေဆာင္ကိုသြားတီးတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႔ကေတာ့၊ မ်ားေသာအားၿဖင့္ကေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတန္းတူ၊ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေနတဲ့၊ ေငြေတာင္အေဆာင္ကို၊ သြားပီး၊ ဂီတာတီးၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဒီေန႔ဂီတာလာတီးမယ္ဆိုရင္၊ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြကို၊ ၾကိဳပီး၊ ဒီေန႔၊ ငါတို႔လာခဲ့မယ္လို႔ ေၿပာလိုက္ရင္၊ သူတို႔က၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သီခ်င္းဆိုေနတဲ့အခ်ိန္၊ အေဆာင္ထဲကေန၊ လက္ဘက္သုပ္တို႔၊ ခ်ဳိခ်ဥ္တို႔
ကို ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေတြနဲ႔ ပစ္ပီးေပးတတ္ပါတယ္။ မိန္းကေလးအေဆာင္ေတြက၊ ညေန ၆ နာရီဆိုပိတ္ပါတယ္။
ညေန ၆ နာရီေက်ာ္သြားရင္၊ အေဆာင္အၿပင္ကို ထြက္ခြင့္မရွိပါဘူး။ မုန္႔ေတြ အဲလိုပစ္ေပးတာကို၊ အေဆာင္မွဴး မသိေအာင္လုပ္ရတာပါ။ သူတို႔အားေပးေနတယ္ဆိုတာ၊ ဂီတာလာတီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ သိေအာင္၊ အေဆာင္ေပၚကေန၊ ဟုိေလ်ာက္၊ ဒီေလ်ာက္လုပ္ၿပပါတယ္။ အဲလိုလုပ္ေနတာၿမင္ေနရင္၊ က်ိန္းေသပီ၊ သူတို႔နားေထာင္ေနတယ္ဆိုတာ။
ပီးေတာ့ဂီတာတီးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ထဲက၊ သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ၊ တေယာက္ေယာက္က၊ သူၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးနားေထာင္လို႔ ရေအာင္၊ ဒီသီခ်င္းကေတာ့၊ အခန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္က၊ ဘယ္သူ႔အတြက္ ဘယ္သူက၊ ဆိုတာပါလို႔ ေအာ္ေၿပာပီးလည္း၊ ဆိုတတ္ပါေသးတယ္။ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း၊ ဂီတာလာတီးတဲ့အဖြဲ႔ေတြ ၂ ဖြဲ႔ ၃ ဖြဲ႔ ဆံုေနတတ္ပါေသးတယ္။ အဲလိုဆံုေနရင္၊ တဖြဲ႔ပီးမွ၊ တဖြဲ႔က ဆိုပါတယ္။ အလွည့္ေပးတဲ့သေဘာေပါ့။ အဲဒီအဖြဲ႔ထဲမွာ၊ အေကာင္းဆံုးဆိုႏိုင္တဲ့ သူပါလာရင္၊ မိန္းကေလးေတြက၊ အဲဒီအဖြဲ႔ကိုဘဲ အားေပးတတ္ပါတယ္။ ည ၁၂ နာရီ ၁ ခ်က္ေလာက္အထိ ဆိုပီးတီးပီးရင္၊
ကိုယ့္အေဆာင္ကိုယ္ၿပန္လာၾကပါတယ္။ အဲလိုဆိုပီးသြားလို႔ ၿပန္လာရင္၊ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ထံုးစံအတိုင္း၊ အေဆာင္မေရာက္ခင္၊ အေဆာင္နားက၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ၊ ၀င္စားၾကပါေသးတယ္။
ဆက္ပါဦးမယ္---
Friday, October 5, 2007
Interview Section (1)
ဒီက႑မွာ၊ ႏိုင္ငံၿခားေရာက္ၿမန္မာလူငယ္၊ လူရြယ္ေတြရဲ့ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳအေၿခအေနေတြကို၊ ေရးသားသြားဖို႔ ရွိပါတယ္။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ NHK ေရဒီယို ဂ်ပန္ ၿမန္မာ ဌာနမွာ Announcer လုပ္ေနတဲ့ မသန္းသန္းခင္ ကို၊ သူ႔ရဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ မွာ၊ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတာေတြကို၊ ေမးေတာ့၊ မသန္းသန္းခင္ က၊ ဒီလိုေၿပာၿပပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ မသန္းသန္းခင္ ရဲ့ ခြင့္ၿပဳခ်က္ၿဖင့္၊ သူေရးသားထားေသာ၊ စာကို၊ ေဖာ္ၿပပါသည္။ Blogger ရဲ့အေတြးအေခၚေတြလံုး၀မပါ၀င္ပါ။)
ၿမန္မာႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားအားလံုး မဂၤလာပါရွင္---
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ပီး၊ သန္း သိတာေလးေတြ ကို၊ ေရးေပးပါလားဆိုၿပီး၊ ေၿပာလာတာနဲ႔ သန္းသိတဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ ေၿပာၿပေပးမယ္ေနာ္။ သန္းက၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကစၿပီး၊ ဂ်ပန္မွာ ပညာသင္ရင္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ ပထမဦးဆံုး၊ ဂ်ပန္ကို၊ ေရာက္ခါစက၊ ေတာ္ေတာ္ၾကီးစိတ္ညစ္ခဲ့ရတယ္။ ဂ်ပန္မွာက၊ ဘာပစည္းမဆိုေစ်းၾကီးလွတယ္။ ေက်ာင္းလခလည္းေစ်းၾကီးတယ္။ အိမ္လခ လည္းေစ်းၾကီးတယ္။ ရထားခ၊ ကားခ၊ ထမင္းဖိုး၊ အ၀တ္အစား၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့ေနာ္။ ဂ်ပန္မွာက၊ လူတိုင္းက ႏိုင္ငံၿခားသားဆိုရင္ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားၾကတာေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ရထားစီးတဲ့ အခါတိုင္း ၊ လူေတြက ႏိုင္ငံၿခားဘာသာစကား ေၿပာေနတဲ့ သူဆိုရင္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုၾကည့္ၾကတာေလ။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္းလည္း၊ ၁ ေယာက္ နဲ႔ ၁ ေယာက္၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ဆိုသလိုဘဲ၊ ေကာင္းတဲ့ပစည္းေတြကိုင္၊ ေစ်းၾကီးတဲ့ နာမည္ၾကီးတဲ့ အ၀တ္အစား၊ လက္ကိုင္အိတ္၊ ဖိနပ္၊ လက္
၀တ္လက္စား၊ နာရီ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ၀ယ္ၾက သံုးၾကတာေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္၊ ရထားစီးတဲ့ အခါတိုင္း၊ တန္ဖိုးသက္သာတဲ့ အ၀တ္အစား၊ ပစည္းေတြ ၀တ္တဲ့သူဆိုရင္၊ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္။ ဥပမာ၊ သန္းက၊ ဂ်ပန္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမွာ၊ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက၊ ကုမၼဏီတခုမွာ၊ အလုပ္ေလ်ာက္ဖို႔ သြားခဲ့တယ္။ ကုမၼဏီပိုင္ရွင္က၊ ခ်က္ခ်င္းဘဲ၊ ဒီအ၀တ္အစားမ်ဳိးနဲ႔ဆိုရင္၊ သူ႔ရဲ့ ကုမၼဏီမွာအလုပ္မခန္႔ႏိုင္ဘူးလို႔ ေၿပာခဲ့တယ္ေလ။
ဂ်ပန္မွာက၊ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္၊ ေနရာေပၚမူတည္ၿပီး၊ ၀တ္ခြင့္မရွိတဲ့ အ၀တ္အစားမ်ဳိးဆိုတာရွိတယ္။ ဒီမွာက၊ ကုမၼဏီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာက၊ အမ်ဳိးသားဆိုရင္၊ Suit နဲ႔ ရွပ္အက်ၤီ၊ Necktile တပ္ရတယ္။ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊး အရွည္ထားခြင့္မရွိဘူး။ ဆံပင္အရွည္ထားခြင့္ မရွိဘူး။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ အလုပ္တက္ခြင့္မရွိဘူး။ အမ်ဳိးသမီးဆိုရင္၊ အေကာင္းဆံုးက စကဒ္ နဲ႔ Suit ကို၀တ္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ကုမၼဏီေတြမွာက၊ ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ Suit ဆိုရင္လက္ခံတဲ့ ေနရာရွိတယ္။ စေတာ့ကင္ (Stocking)၀တ္ရတယ္။ အ၀တ္အစားရဲ့အေရာင္က၊ အနက္၊ နက္ၿပာ၊ ေခ်ာကလက္၊ အသားေရာင္ေတြကို ၀တ္ရင္ပိုေကာင္းတယ္။ သန္းလုပ္ခဲ့တဲ့ကုမၼဏီမွာ၊ ပိုင္ရွင္က၊ တနလၤာေန႔ က ေသာၾကာေန႔ထိကို၊ စကဒ္နဲ႔ Suit ၀တ္ခုိင္းတယ္။ ဖိနပ္အနက္ေရာင္၊ လက္ကိုင္အိတ္ အနက္ေရာင္ ကိုင္ရတယ္။ တနလၤာေန႔ ကေသာၾကာေန႔ထိ၊ ၀တ္တဲ့ Suit နဲ႔ ဖိနပ္၊ အိတ္ေတြဟာ၊ လံုး၀မတူေစရဘူး။ စေနေန႔ ၁ ရက္ဘဲ၊ ေဘာင္းဘီရွည္ေပး၀တ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သန္းက အဲဒီကုမၼဏီမွာ ၁ ႏွစ္စာခ်ဳပ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ခဲ့တာ၊ ရတဲ့လစာအားလံုး၊ အ၀တ္အစားဖိုးနဲ႔ ေလာက္ေတာင္မေလာက္ခဲ့ဘူး။ ပိုင္ရွင္က၊ အလုပ္မ၀င္ခင္ေန႔မွာ၊ သူကိုယ္တိုင္ သန္းကို၊ ကုမၼဏီနားမွာ ရွိတဲ့ ဆိုင္ကို ေခၚသြားၿပီး၊ ရုံးတက္မယ့္ေန႔မွာ ၀တ္ရမယ့္၊ Suit ေတြကို ေရြးၿပီး၀ယ္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ လကုန္တဲ့အခါတိုင္း၊ သန္းရဲ့ လစာထဲက ႏွဳတ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္၊ မနက္ ၉ နာရီ က၊ ညေန ၆ နာရီအထိ၊ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္လို႔ ရတဲ့ လစာက၊ ရုံးတက္ဖို႔ ၀ယ္ရတဲ့ Suit ဖိုးနဲ႔ကုန္သြားေတာ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သန္းမွာ၊ စားစရာ၀ယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္၊ ဒီအလုပ္ကို မိတ္ဆက္ေပးတဲ့၊ သန္းရဲ့ ဆရာရဲ့ မ်က္ႏွာကိုေထာက္ရတာမို႔လို႔၊ ပထမ ကတိေပးထားတဲ့ ၁ ႏွစ္ကိုေတာ့၊ သည္းခံၿပီးၾကိဳးစားလုပ္ခဲ့ရတာ။ အဲဒီတုန္းက ပင္ပန္းခဲ့တာေတြကေတာ့၊ ေၿပာၿပရရင္၊ အားလံုးစိတ္မေကာင္းၿဖစ္ကုန္ၾကမွာစိုးလို႔၊ မေၿပာၿပေတာ့ဘူးေနာ္။ အဲဒီတုန္းကဆိုရင္၊ မနက္တိုင္း
ရုံုးကိုမသြားခ်င္ခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ သန္းရဲ့ေဖေဖ က၊ ကိုယ္ေပးထားတဲ့ကတိ ၁ ခုကို၊ ေသတဲ့အထိမဖ်က္ရဘူး။ ကတိဆိုတာ၊ တည္မွဘဲေကာင္းတာ ဆိုၿပီးငယ္ငယ္ကေလးထဲက ေၿပာၿပခဲ့တာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ကိုေတာ့၊ ၾကိဳးစားခဲ့တာေပါ့။ ၁ ႏွစ္လည္းၿပည့္ေရာ၊ ပိုင္ရွင္က သေဘာက်ၿပီး၊ လခေတြ အမ်ားၾကီးတိုးေပးေပမယ့္၊ သန္းက ဆက္မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုၿပီးၿငင္းခဲ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့၊ သန္းရဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေလးတခုအၿဖစ္နဲ႔သိမ္းထားခ်င္လို႔ပါ။ ပုိင္ရွင္ကေတာ့၊ သူက သန္းကို ဒီ ၁ႏွစ္ထဲမွာ၊ အလုပ္ကိစ အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုတတ္ေအာင္သင္ထားေပးၿပီးမွ၊ အလုပ္ကထြက္မယ္ဆိုေတာ့၊ စိတ္ေတြဆိုးၿပီး ဆူေတာ့တာဘဲေလ။
သန္းအေနနဲ႔ အလုပ္တခုကို၊ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔လုပ္ခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ရွင္အမ်ဳိးသမီးက၊ အပ်ဳိၾကီးလည္းၿဖစ္၊ ေဒါသကလည္းၾကီးဆိုေတာ့၊ ေန႔တိုင္းရုံးမွာဆိုရင္၊ ၀န္ထမ္းတိုင္းက၊ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန႔္နဲ႔ အလုပ္ကို လုပ္ေနရတာ။ ဘယ္ေတာ့ စိတ္ဆိုးၿပီးထေအာ္မလဲဆိုတာကို၊ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေလ။ စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဂ်ပန္မွာက၊ အလုပ္ကေန ထြက္မယ္ဆိုရင္လည္း၊ အနည္းဆံုး ၁ လေလာက္ၾကိဳၿပီး အရာရွိဆီမွာ စာတင္ရတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္မို႔၊ ဘယ္ေတာ့က်ရင္ အလုပ္ထြက္မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ ေရးၿပီးေတာ့ေၿပာၿပရတယ္။ သန္းရဲ့အေတြ႔အၾကံဳေလးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့၊ ဘယ္လို ခံစားရတယ္ဆိုတာလည္းေၿပာၿပအံုးေနာ္။ ဒီေန႔ ဒီရက္အထိ၊ သန္းအတြက္ ကေတာ့၊ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘာအလုပ္ကိုဘဲလုပ္လုပ္၊ ဘယ္သူနဲ႔ဘဲ ေတြ႔ေတြ႔၊ ေန႔တိုင္းအေတြ႔အၾကံဳအသစ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးရတယ္။ ပညာလည္းရတယ္ေလ။ ေနာင္လည္းဒီထက္ပိုၿပီး၊ ေလ့လာရမယ့္ပညာေတြ အမ်ားၾကီးဘဲက်န္ေသးတယ္ေနာ္။ သန္းလည္းၾကိဳးစားပါ့မယ္။ အားလံုးလည္းၾကိဳးစားပါေနာ္။
အားလံုး--- အားလံုး ကို ခင္တတ္တဲ့----
သန္းသန္း
၃၊ ၁၀၊ ၂၀၀၇
ၿမန္မာႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားအားလံုး မဂၤလာပါရွင္---
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ပီး၊ သန္း သိတာေလးေတြ ကို၊ ေရးေပးပါလားဆိုၿပီး၊ ေၿပာလာတာနဲ႔ သန္းသိတဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ ေၿပာၿပေပးမယ္ေနာ္။ သန္းက၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကစၿပီး၊ ဂ်ပန္မွာ ပညာသင္ရင္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ ပထမဦးဆံုး၊ ဂ်ပန္ကို၊ ေရာက္ခါစက၊ ေတာ္ေတာ္ၾကီးစိတ္ညစ္ခဲ့ရတယ္။ ဂ်ပန္မွာက၊ ဘာပစည္းမဆိုေစ်းၾကီးလွတယ္။ ေက်ာင္းလခလည္းေစ်းၾကီးတယ္။ အိမ္လခ လည္းေစ်းၾကီးတယ္။ ရထားခ၊ ကားခ၊ ထမင္းဖိုး၊ အ၀တ္အစား၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့ေနာ္။ ဂ်ပန္မွာက၊ လူတိုင္းက ႏိုင္ငံၿခားသားဆိုရင္ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားၾကတာေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ရထားစီးတဲ့ အခါတိုင္း ၊ လူေတြက ႏိုင္ငံၿခားဘာသာစကား ေၿပာေနတဲ့ သူဆိုရင္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုၾကည့္ၾကတာေလ။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္းလည္း၊ ၁ ေယာက္ နဲ႔ ၁ ေယာက္၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ဆိုသလိုဘဲ၊ ေကာင္းတဲ့ပစည္းေတြကိုင္၊ ေစ်းၾကီးတဲ့ နာမည္ၾကီးတဲ့ အ၀တ္အစား၊ လက္ကိုင္အိတ္၊ ဖိနပ္၊ လက္
၀တ္လက္စား၊ နာရီ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ၀ယ္ၾက သံုးၾကတာေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္၊ ရထားစီးတဲ့ အခါတိုင္း၊ တန္ဖိုးသက္သာတဲ့ အ၀တ္အစား၊ ပစည္းေတြ ၀တ္တဲ့သူဆိုရင္၊ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္။ ဥပမာ၊ သန္းက၊ ဂ်ပန္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမွာ၊ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက၊ ကုမၼဏီတခုမွာ၊ အလုပ္ေလ်ာက္ဖို႔ သြားခဲ့တယ္။ ကုမၼဏီပိုင္ရွင္က၊ ခ်က္ခ်င္းဘဲ၊ ဒီအ၀တ္အစားမ်ဳိးနဲ႔ဆိုရင္၊ သူ႔ရဲ့ ကုမၼဏီမွာအလုပ္မခန္႔ႏိုင္ဘူးလို႔ ေၿပာခဲ့တယ္ေလ။
ဂ်ပန္မွာက၊ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္၊ ေနရာေပၚမူတည္ၿပီး၊ ၀တ္ခြင့္မရွိတဲ့ အ၀တ္အစားမ်ဳိးဆိုတာရွိတယ္။ ဒီမွာက၊ ကုမၼဏီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာက၊ အမ်ဳိးသားဆိုရင္၊ Suit နဲ႔ ရွပ္အက်ၤီ၊ Necktile တပ္ရတယ္။ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊး အရွည္ထားခြင့္မရွိဘူး။ ဆံပင္အရွည္ထားခြင့္ မရွိဘူး။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ အလုပ္တက္ခြင့္မရွိဘူး။ အမ်ဳိးသမီးဆိုရင္၊ အေကာင္းဆံုးက စကဒ္ နဲ႔ Suit ကို၀တ္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ကုမၼဏီေတြမွာက၊ ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ Suit ဆိုရင္လက္ခံတဲ့ ေနရာရွိတယ္။ စေတာ့ကင္ (Stocking)၀တ္ရတယ္။ အ၀တ္အစားရဲ့အေရာင္က၊ အနက္၊ နက္ၿပာ၊ ေခ်ာကလက္၊ အသားေရာင္ေတြကို ၀တ္ရင္ပိုေကာင္းတယ္။ သန္းလုပ္ခဲ့တဲ့ကုမၼဏီမွာ၊ ပိုင္ရွင္က၊ တနလၤာေန႔ က ေသာၾကာေန႔ထိကို၊ စကဒ္နဲ႔ Suit ၀တ္ခုိင္းတယ္။ ဖိနပ္အနက္ေရာင္၊ လက္ကိုင္အိတ္ အနက္ေရာင္ ကိုင္ရတယ္။ တနလၤာေန႔ ကေသာၾကာေန႔ထိ၊ ၀တ္တဲ့ Suit နဲ႔ ဖိနပ္၊ အိတ္ေတြဟာ၊ လံုး၀မတူေစရဘူး။ စေနေန႔ ၁ ရက္ဘဲ၊ ေဘာင္းဘီရွည္ေပး၀တ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သန္းက အဲဒီကုမၼဏီမွာ ၁ ႏွစ္စာခ်ဳပ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ခဲ့တာ၊ ရတဲ့လစာအားလံုး၊ အ၀တ္အစားဖိုးနဲ႔ ေလာက္ေတာင္မေလာက္ခဲ့ဘူး။ ပိုင္ရွင္က၊ အလုပ္မ၀င္ခင္ေန႔မွာ၊ သူကိုယ္တိုင္ သန္းကို၊ ကုမၼဏီနားမွာ ရွိတဲ့ ဆိုင္ကို ေခၚသြားၿပီး၊ ရုံးတက္မယ့္ေန႔မွာ ၀တ္ရမယ့္၊ Suit ေတြကို ေရြးၿပီး၀ယ္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ လကုန္တဲ့အခါတိုင္း၊ သန္းရဲ့ လစာထဲက ႏွဳတ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္၊ မနက္ ၉ နာရီ က၊ ညေန ၆ နာရီအထိ၊ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္လို႔ ရတဲ့ လစာက၊ ရုံးတက္ဖို႔ ၀ယ္ရတဲ့ Suit ဖိုးနဲ႔ကုန္သြားေတာ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သန္းမွာ၊ စားစရာ၀ယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္၊ ဒီအလုပ္ကို မိတ္ဆက္ေပးတဲ့၊ သန္းရဲ့ ဆရာရဲ့ မ်က္ႏွာကိုေထာက္ရတာမို႔လို႔၊ ပထမ ကတိေပးထားတဲ့ ၁ ႏွစ္ကိုေတာ့၊ သည္းခံၿပီးၾကိဳးစားလုပ္ခဲ့ရတာ။ အဲဒီတုန္းက ပင္ပန္းခဲ့တာေတြကေတာ့၊ ေၿပာၿပရရင္၊ အားလံုးစိတ္မေကာင္းၿဖစ္ကုန္ၾကမွာစိုးလို႔၊ မေၿပာၿပေတာ့ဘူးေနာ္။ အဲဒီတုန္းကဆိုရင္၊ မနက္တိုင္း
ရုံုးကိုမသြားခ်င္ခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ သန္းရဲ့ေဖေဖ က၊ ကိုယ္ေပးထားတဲ့ကတိ ၁ ခုကို၊ ေသတဲ့အထိမဖ်က္ရဘူး။ ကတိဆိုတာ၊ တည္မွဘဲေကာင္းတာ ဆိုၿပီးငယ္ငယ္ကေလးထဲက ေၿပာၿပခဲ့တာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ကိုေတာ့၊ ၾကိဳးစားခဲ့တာေပါ့။ ၁ ႏွစ္လည္းၿပည့္ေရာ၊ ပိုင္ရွင္က သေဘာက်ၿပီး၊ လခေတြ အမ်ားၾကီးတိုးေပးေပမယ့္၊ သန္းက ဆက္မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုၿပီးၿငင္းခဲ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့၊ သန္းရဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေလးတခုအၿဖစ္နဲ႔သိမ္းထားခ်င္လို႔ပါ။ ပုိင္ရွင္ကေတာ့၊ သူက သန္းကို ဒီ ၁ႏွစ္ထဲမွာ၊ အလုပ္ကိစ အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုတတ္ေအာင္သင္ထားေပးၿပီးမွ၊ အလုပ္ကထြက္မယ္ဆိုေတာ့၊ စိတ္ေတြဆိုးၿပီး ဆူေတာ့တာဘဲေလ။
သန္းအေနနဲ႔ အလုပ္တခုကို၊ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔လုပ္ခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ရွင္အမ်ဳိးသမီးက၊ အပ်ဳိၾကီးလည္းၿဖစ္၊ ေဒါသကလည္းၾကီးဆိုေတာ့၊ ေန႔တိုင္းရုံးမွာဆိုရင္၊ ၀န္ထမ္းတိုင္းက၊ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန႔္နဲ႔ အလုပ္ကို လုပ္ေနရတာ။ ဘယ္ေတာ့ စိတ္ဆိုးၿပီးထေအာ္မလဲဆိုတာကို၊ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေလ။ စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဂ်ပန္မွာက၊ အလုပ္ကေန ထြက္မယ္ဆိုရင္လည္း၊ အနည္းဆံုး ၁ လေလာက္ၾကိဳၿပီး အရာရွိဆီမွာ စာတင္ရတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္မို႔၊ ဘယ္ေတာ့က်ရင္ အလုပ္ထြက္မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ ေရးၿပီးေတာ့ေၿပာၿပရတယ္။ သန္းရဲ့အေတြ႔အၾကံဳေလးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့၊ ဘယ္လို ခံစားရတယ္ဆိုတာလည္းေၿပာၿပအံုးေနာ္။ ဒီေန႔ ဒီရက္အထိ၊ သန္းအတြက္ ကေတာ့၊ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘာအလုပ္ကိုဘဲလုပ္လုပ္၊ ဘယ္သူနဲ႔ဘဲ ေတြ႔ေတြ႔၊ ေန႔တိုင္းအေတြ႔အၾကံဳအသစ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးရတယ္။ ပညာလည္းရတယ္ေလ။ ေနာင္လည္းဒီထက္ပိုၿပီး၊ ေလ့လာရမယ့္ပညာေတြ အမ်ားၾကီးဘဲက်န္ေသးတယ္ေနာ္။ သန္းလည္းၾကိဳးစားပါ့မယ္။ အားလံုးလည္းၾကိဳးစားပါေနာ္။
အားလံုး--- အားလံုး ကို ခင္တတ္တဲ့----
သန္းသန္း
၃၊ ၁၀၊ ၂၀၀၇
Subscribe to:
Posts (Atom)
